Soms krijgt een gesprek een heel andere wending dan je denkt. Hij spreekt mij aan en vraagt in het Engels hoe wij "those coots" in het Nederlands noemen. ‘Meerkoeten’, zeg ik. Hij lacht. Coots, koeten. Ik lach mee en vraag hem of hij de koetjes aan het bestuderen was. Nou nee, hij had gewoon even behoefte aan rust. Aan een moment van meditatie. Omdat de afgelopen dagen crazy waren geweest.

Crazy? Ja.

Hij vraagt me of ik de Red Bull Air Race heb gezien? Ja natuurlijk, hoe had ik die kunnen missen. De afgelopen dagen was de lucht bezwangerd geweest van de Air Race. Dan hoefde hij me niets uit te leggen. Hij had het engelstalige televisiecommentaar bij de beelden moeten leveren. En dat was nog niet zo eenvoudig. Hij was er ineens voor gevraagd, door een vriend. De hele race zou hij gaan verslaan, wereldwijd. Hartstikke leuk, maar zijn specialiteit was motorsport, het ruige TT-werk. Van cc’s en bochttechnieken op een motorcircuit wist hij alles. Daarbij deed hij verslag van regenbanden, gewicht verplaatsen, knietje aan de grond, sponsornieuws en opkomende talenten. Van verplichte figuren in de lucht wist hij helemaal niets. Dus had hij zich in de draaiboeken van de vliegers verdiept. Hun namen uit zijn hoofd geleerd, een stukje achtergrondinformatie. Hij was met ze meegeweest, op oefenkamp in Drachten. Hij had zich verbaasd over de wonderlijke, kleine wereld van de luchtacrobatiek.

Als Tai Chi-beoefenaars had hij de mannen hun vliegbewegingen zien oefenen. In gedachten over de strip lopend, hun handen en hoofden bewegend alsof ze in de lucht waren. Zo werkten ze hun parcours af. In opperste concentratie, op de grond. Zo sloegen ze alle loopings op in hun hersenen, hun eigen harde schijven. In de lucht was er geen tijd meer voor nadenken. Dan zetten ze zichzelf op de automaat.

Hij kijkt weer naar het water. Vraagt of ik me kan voorstellen dat zijn ogen rust nodig hebben. Want het is niet gemakkelijk om life televisiecommentaar bij zo’n luchtshow te geven. Exact volgen wat er gebeurt, het meteen in je eigen woorden vertalen en op de zender gooien. De nacht na de wedstrijd kon hij er niet van slapen, als hij z’n ogen sloot zag hij alleen maar loopings.

Vandaag waren ze aan het editten. Er moest een samenvatting van 20 minuten komen. Werd wereldwijd verkocht. Hij was er even uitgelopen. Voor een sandwich en een couple of beers.

Had Rotterdam de race leuk gevonden? Was het een goeie promotie geweest? Ik geef hem eerlijk antwoord. Dat het geweldig was, maar dat er ook veel mensen voor afloop al naar huis waren gegaan. Omdat het ondanks het spektakel eigenlijk een beetje saai was. Omdat het allemaal zo op elkaar lijkt. Hij lacht en begrijpt. Zegt, dat dàt is waar het om gaat. De sport verkòpen, door alles net een beetje mooier te maken dan het is. Zijn ticket voor de volgende Air Race heeft hij al op zak.

Voor we afscheid nemen vraag ik hem waar hij zelf woont. In Londen? Nee, godzijdank niet. Hij woont in de countryside, een klein dorpje in het noorden van Engeland. De heimwee barst uit z’n ogen. "Overthere, we have coots too." We schudden elkaar de hand. Hij zegt: "Bye lass, nice talking to you."