Effe tijd voor het Rotterdamse verenigingsleven.
Rotterdam Sportstad 2005 begint langzaam irritante vormen aan te nemen. Zowel zaterdag als zondag zij wij als wijk volledig ingesloten door het parcours van het NK wielrennen. En als het nou net zoveel publiek zou trekken als de marathon, dan zou het nog acceptabel zijn. Maar dit hele gebeuren interesseert niemand iets, alleen sponsors, tv en de stadslobby. Het gevolg is dat ik voor elke stap die ik dit weekeinde wil zetten eerst een speciaal uitgegeven plattegrond (wat een kosten daar al niet mee gemoeid zijn!) moet bestuderen om uit te zoeken hoe ik moet gaan rijden. Zelfs met de fiets kan ik niet zomaar overal heen.
Oud IJsselmonde is slechts bereikbaar via een eenrichtingsparallelweg, tegen de richting in. En dat ook nog niet volledig, vanwege de daar aanwezige “Paardenmarkt” die hele wegdelen doet verstoppen. (Geen paard te zien, alleen maar commerciële marktshit.)
Om 9.45 uur zijn we bij de judovereniging. Vandaag doen twee van mijn jongens oranje bandexamen. Ze hebben er zin en wij ook. Ik haal een paar vlaaien, vanwege Jannes die vandaag negen jaar wordt. De sfeer is goed, de vijftien kandidaten zijn zeer gemotiveerd. Het ritueel wordt zorgvuldig opgebouwd, inclusief het veelvuldig handen schudden en groeten. Lucas en Jannes mogen beginnen, ze zijn de jongste deelnemers, samen met Danny. Bijna synchroon doen ze hun warming-up met judorollen en valbreken. Jannes mag beginnen en met een grote smile werkt hij moeiteloos zijn programma af. Lucas volgt en zet de show even optimaal door, zelfs wordt er een tomoe-nage uitgeperst. De dame en heren jury stralen vanwege de klasse van hun pupillen.
Danny is wat verlegen, maar Jannes neemt hem als uke zorgvuldig onder zijn hoede en eenmaal op gang maakt ook Danny er een prachtig examen van. Judo is ballet, zeker wanneer er bij die jonge gasten een echt moment van concentratie aanwezig is.
Even later geniet ik van het blauwe bandexamen van Arjan. Hij is bijna twee meter, erg groot voor zijn leeftijd, maar ook hij laat heel soepel en zonder enige aarzeling prachtige series op de mat zien. Zijn Hikomi’s zijn erg mooi, ook omdat Michel geweldig kan vallen.
We eten vlaai en om 12.30 uur zoeken we de weg naar Pernis. Om op de ring te komen rijd ik over Bolnes en Ridderkerk, weer zit het peleton ons dwars. De kinderen raken opgewonden wanneer we via de Waalhaven Pernis naderen. Het blijft een wonderlijk gebied tussen al die containers en fabrieksinstallaties. En dan zitten we plotseling in een kneuterig dorp temidden van een groene zoom, Pernis. Dit is een wereld op zich. Johan, de toekomstige burgemeester van Pernis, ontvangt me met een welgemeend “vriend, hoe is het ?” en hij overhandigt me de consumptiebonnen voor ons orkest. De ergste hitte is met het nachtelijke onweer verdwenen, op het dorpsplein verschijnt een flauw zonnetje, wanneer de eerste tonen van het orkest uit Tholen worden ingezet. We laten het de hele middag allemaal rustig over ons heen komen. Van 13.00 tot 18.00 uur zal hier de finefleur van het muzikale verenigingsleven uit de regio acte de présence geven. Ondertussen is er uitgebreid te eten en te drinken en hoeven wij slechts alles tot ons te nemen. Zelf speel ik met mijn orkest van 15.00 – 16.00 uur. We hebben plezier, maar we spelen niet al te best. Waar het aan ligt? Einde seizoen, totale uitputting of gewoon niet geconcentreerd zijn, ik weet het niet.
Het absolute hoogtepunt van de middag is de OBK Malletband o.l.v. dirigent Bart Koning. Ooit was hij onze dirigent en we zien elkaar nog regelmatig, zeg één keer per jaar. Hij is specialist in het melodisch slagwerk en hij kan hiermee mensen echt tot topprestaties krijgen. Onze gastvrouw van OBK, Wilma (de vrouw van de toekomstige burgemeester van Pernis) speelt hierin de sterren van hemel. Zeven jaar geleden hoorde ik dit orkest voor het eerst en het verschil is enorm.
Het bier smaakt goed, hier op het Pernisse dorpsplein.
Groet ivo
