Al lopend door het Oude Noorden van Rotterdam genieten van verschillende kunstwerken. Dat klinkt interessant.
Door Josine Camps
‘Kunstroute: een goed idee met een slechte uitvoering’
Al lopend door het Oude Noorden van Rotterdam genieten van verschillende kunstwerken. Dat klinkt interessant. Dat lijkt aangenaam op een zonnige woensdagochtend als de stad ontwaakt. Het idee was er, maar een ongestructureerde uitvoering van de kunstroute maakt het tot een saaie wandeling met meer oog voor winkels dan voor kunst. ??In het Oude Noorden bruist het van activiteit. Naast een uitgebreid winkelgebied is het ook het woon- en werkterrein van vele kunstenaars. Tijdens de kunstroute laten kunstenaars hun werk tentoonstellen in winkels. In de etalage zijn werken te zien die iets toevoegen aan het assortiment, iets wijzigen aan de wijze van presenteren of aan het verpakken van producten. De kunst wordt onderdeel van de winkel, terwijl de verkoop door gaat.
De eerste winkel verkoopt exclusieve taarten en het kunstwerk is dan ook voorspelbaar. De kunstenares zoekt naar belang en functie van het cliché. Er ontstaan beelden: aan de ene kant het zoetige en romantische en aan de andere kant het valse sentiment en de leegte hiervan. Dat is met succes in een grote taart verwerkt. Dit werk geeft vertrouwen voor de rest van de route, maar al bij het tweede werk gaat het fout; er is geen tweede kunstwerk. De volgende, een buurtcafé als culturele en sociale ontmoetingsplek, wordt ook overgeslagen want het café is gesloten. Ook de daaropvolgende op de route maakt niet waar wat er beloofd wordt. In het kleine winkeltje ‘Speakers & Co’ staat een indrukwekkende installatie van boxen waar muziek uit zou moeten komen, maar de computer wil niet aan gaan. De behulpzame winkeleigenaar probeert het goed te maken met een kop koffie, zodat we vol goede moed verder lopen. Een paar deuren verder hangt is nummer vijf. De informatie geeft de indruk dat er een foto gemaakt gaat worden van de groep, maar in tegenstelling daarvan hangt er een foto van een groep collega’s die regelmatig gebruik maken van de het belhuis. Het enige wat wij ons afvragen is: wanneer is iets kunst? Aan de overkant bevindt zich een wasserette. Na lang zoeken, is nog steeds onduidelijk waar we moeten kijken, dus doorlopen lijkt het best. Nog niet eens op de helft hebben we al besloten dat de kunstroute geen aanrader is. Al klinkt het nog zo leuk.
De Zwartjanstraat lijkt al kunst op zich. Een multiculturele winkelstraat met de meest uiteenlopende winkels. Op de vroege morgen al druk bezocht. Dat zorgt ervoor dat de kunstwerken bijna worden vergeten, maar af en toe vangen we een glimp op van een etalage met sneeuw, pizza’s of cowboylaarzen. Opvallend is de folder in de Marskramer. In de folder staan niet de wekelijkse aanbiedingen centraal, maar de dagelijkse handelingen die het winkelpersoneel er verricht. Een origineel idee.
Omdat de route niet als een route is uitgestippeld, worden de laatste kunstwerken gelaten voor wat ze zijn. De combinatie wandeling en kunst is perfect. Ook het tentoonstellen van verschillende kunstvormen in winkels is mooi. Maar helaas pakken niet alle leuke ideeën goed uit.
