Vanmiddag zou ik een businessman aan me binden. Was mijn grote investeerder daar?

Voor me liepen twee vrouwen. Ze werden verwelkomd door een rijzige man die na de verplichte 3-op-elke-wang spontaan een lied voor ze zong. In de Rotterdam-hal liep een debat op z’n eind. Creatief ondernemerschap mocht tegenwoordig, moest zelfs.

Een oudere man wees me op een vrije stoel. Mijn kennersoog zei me dat zijn kleding ver boven modaal was! Zou ik nu al.....? Dus gunde ik hèm de zitplaats; alles voor mijn toekomstige businesspartner!

Fout gedacht, helemaal fout. Zïjn kennersoog had mijn Versace-pakje-uit-betere-tijden gespot. We moesten elkaar teleurstellen. Twee ‘no-moneys’. We knikten elkaar beleefd gedag.

Daarna werd het toch nog gezellig. Ik ontmoette leuke mensen met bruisende plannen. En zo hoort het ook. Mijn oma zei het al: als je geen plannen meer maakt ben je dood.

Het ontbreken van een wegwijzertje prikkelde de speurneus. Wie stond waar?

Ik kreeg toezeggingen, ik deed toezeggingen, niet te veel, niet te weinig. Alles was precies goed.

Helaas kon ik niet te lang blijven. Had met één van mijn eigen plannen te maken.

In de hal kwam ik de man van het lied weer tegen. Ik maakte hem een compliment, hij had een mooie zangstem. Nu trakteerde hij mij op een Schubert-lied. Hij legde zijn arm op mijn schouder en leidde me met zachte dwang naar een hokje. Of ik wilde vertellen hoe ik Goudkoorts had gevonden?

Nou, eh... nee, ik had een afspraak waar ik al bijna te laat voor was. Hij keek me smekend aan. Mijn nieuwsgierigheid won.

Ik stapte in de onbekende wereld van het hokje. Achter gaas zat een mysterieuze vrouw. "Vertel me je ervaringen", fluisterde ze zachtjes. Wat was dit voor onzin?! Ze drong aan: "Hoe voel je je?" Nou, dáár had ik wel een antwoord op! Dit leek op een biechthokje! Gadverdamme, al m’n jeugdfrustraties kwamen weer boven. Ik was niet meer van de biecht en dat wilde ik graag zo houden!

Ze gooide het over een andere boeg. Of ik verliefd was geworden, versmeltend verliefd. Hùh, op een beurs? Verliefd op het leven, dàt was ik wel. En terecht, dat hadden al die leuke mensen van net weer bewezen.

Eindelijk had ze me waar ze me wilde hebben. Ze droeg een prachtig gedicht voor over een allesoverheersende verliefdheid. De aanbedene in het gedicht was op het netvlies van de dichteres gebrand. Overal zag ze hem, zelfs in haar tuin, in planten en bomen. Ik voelde me geroerd en dacht aan Lief. Na afloop bedankte ik de kunstenares. "Weet je", zei ik, "mijn Lief is een ouwe knoest. Ik ken hem vanaf dun boompje maar ouwe knoest is veel mooier." Nu was zij geroerd. Misschien dat ze even ‘snotvergeme, alweer een creatieveling’ dacht. Maar dat liet ze niet merken. Beter zielsverwanten dan geen verwanten.

De zanger wachtte mij op. Hij pakte mijn hand en drukte er zacht zijn lippen op."Mevrouw, u bent mooi" , klonk zijn diepe stem. Nu had Goudkoorts mij te pakken. Ik danste naar buiten!