Heijplaat! Dat was het land achter God’s rug, een mijl op zeven, eer je er was ging de laatste bus alweer terug.

Eén keer was ik er geweest, per ongeluk, verdwaald met de fiets.

En nu weer, door Verhalen uit de Droogdok. Wat was het toch een weggestopt dorp. Een lange weg naar niks. Geen bomen maar hooggestapelde containers. Af en toe een doorkijkje naar een wachtend schip aan de kade. Ontmantelde gebouwen, vergane glorie. Het oude RDM-kantoor.

Hier wemelde het van de mensen. Een spandoek wapperde ons vrolijk welkom toe. In de kantine van harmonievereniging Dockyard zong Trio Droogdok vol overgave oer-hollandse meezingers. De stemming zat er goed in.

De rest van de avond zou ik lid zijn van de Blauwe Groep. Als in een jongensclub uit een spannend boek. En zo ontvouwde Heijplaat zich ook aan mij. Als een spannend boek. Niet zozeer door de toelichting van de gids, maar dankzij de mensen uit de Blauwe Groep. Naast het script van het Rotterdams Wijktheater liep een aparte verhaallijn. Het verhaal van toeschouwers die ook deelgenoot waren. Deelgenoot aan een stuk Rotterdamse geschiedenis.

Hun eigen verhaal slingerde zich door de avond.

"God, Piet, daar woonde mijn tante Ans. Dat is lang geleden! Ik herken het haast niet meer. Elke zomer ging ik naar haar toe. Zij had een tuin!"

Bij de directeurswoning: "Die hadden kapsies! Mevrouw had last van verkeerslawaai. Moest er een bocht in de weg komme. Je kan het nog zien."

"Nee joh, da’s nie waar! (tegen de gids). Op het Gouden Randje woonden niet alleen bazen hoor! Hier woonden twee dominees onder één kap. Van elke kerk één."

"Vroeger gingen we daar zwemmen. Het échtste strandje aan de Maas. Nou zwemmen we weer in de haven. Ons strandje is ingepikt door buitenlanders. Die BBQ-en er en laten dan hun rotzooi gewoon liggen!"

"Ik was pas 16 toen ik hier kwam werken. Liep ik met kapotte klauwen. Was toen wel een stukkie drukker. Ja....."

"De jaren 50-wijk gaat straks tegen de grond. De ouwe mag van de gemeente blijven. Krijgen we straks hele dure flats langs het water. Penthouses. Komt er import....."

Ik wil weten of er verwantschap met Pernis wordt gevoeld. Bijna-buren, ook weggestopt. Mijn Groep-genoot reageert fel. "Noem een Heijplater nooit een Pernisser. Da’s water en vuur mevrouw!"

In de containerbioscoop krijgt de avond een persoonlijk tintje. Lief voegt zijn eigen verhaal aan het script toe. Zwart-witbeelden tonen de bouw van De Rotterdam en de tewaterlating. Zachtjes zegt hij: "Dit zie ik voor het eerst. Wat is-t-ie mooi hè? Vader nam me mee om zijn hut te laten zien. Toen liep ik samen met mijn vader door De Rotterdam. Daarna was hij heel lang van huis, voor het eerst." Even leeft Lief weer in 1959.

Ik blijf nog met een aantal vragen. Over de verzetstrijder die een maand voor de bevrijding viel. Achteloos liepen we langs zijn monument. Wie was hij?

Drie kerken voor 2000 mensen. Verzuiling in optima forma: Katholiek, protestant, gereformeerd?

Het spannende boek is voor mij nog niet uit. Zal ik nog een tweede avond reserveren? Helaas, dat lukt niet. Met een brede lach wordt het me gezegd. "We zijn uitverkocht, kuis-uitverkocht."