Het culturele online mzine van Rotterdam
antenne rotterdam

Antenne Rotterdam

jfmamjjasond
1610141923273236404549
2711152024283337414650
3812162125293438424751
4913172226303539434852
5183144

Magazine

week 47 | donderdag 21 november 2024 09:45 uur | 0 bezoekers

Metromisser.

Elvin denkt : Rotterdamse Elitaire Trut.

Februari 2005.

Ik stap de metro in en zie daar de vrouw uit een droom die ik nog moet krijgen, waarschijnlijk omdat Cupido d'r voor zichzelf wilde houden.
 
Ga een paar stoelen verder zitten, ver genoeg om naar haar te gluren zonder dat ze me ziet... , dichtbij genoeg dat ze kan voelen dat er iemand naar haar kijkt.

Halte Churchillplein.

Ze kijkt en lacht naar me ! Tijd staat stil, ontkoppeld van de Matrix, alles in slow motion... ons moment.
Vandaag ga ik voor de 'kill' ga d'r naam en nummer vragen, schijt !.

Halte Blaak.

"Goedemiddag plaatsbewijs alstublieft"

Ik word op wrede wijze uit "ons moment" gerukt.
Ben me nooit zo eerder bewust geweest van waar ik ben, al mijn zintuigen staan op scherp.

Paniek.

Ze stappen in 8 stuks totaal ... the men in blue ... waar the fok ren ik naartoe ?
De deuren zijn al dicht en als een rat in de val moet ik mijn lot ondergaan.

De boete vind ik niet erg... neuh, die betaal ik toch niet, ik ben meer het type oude schulden betalen we niet, en nieuwe laten we oud worden.
Gewoon bij die andere in 't laatje weetjewel.

Maar de schaamte... mijn god niet nu, waarom nu ?.

Hij : Plaatsbewijs alstublieft.

Dit is 't moment dat je weet dat je die niet hebt maar toch zogenaamd gaat zoeken, terwijl hij en alle andere in de metro na ca. 8,5 seconden ook al weten dat jij niet gaat vinden wat je nooit gehad hebt..

Ik  : (krampachtig lachend) Ik kan 'm niet vinden.
Hij : Typisch...  Heeft u legitimatiebewijs bij zich ?

Zo voelt een asielzoeker zich dus als hij bij de douane staat.

Hij : Naam ?
Ik : (mompel)  Elvin

Hij schreeuwt door die hele kut metro ELVIN HOE ! terwijl het notabene in mijn paspoort staat.

Mijn donkerbruine kleur verbergt tevergeefs mijn rode gloed. De schaamte is gewoon voelbaar als de bobbel in de broek van de man achter je in een veels te drukke metro in de spits.

Ik : (mompel) Elvin Rigters...
Hij : wa zeggie , iets harder praten jonguh ... Melvin rigters ?... nog een tweede naam meneer Rigters ? en je adres ?

Die RET-lul begint mijn naam en adres langzaam te herhalen en hardop te spellen en vraagt of het klopt.

Ik knik met enige moeite vanwege de grote brok in mijn keel.
Nooit weerklonk het loscheuren van de boete zo hard.

Ik gluur naar het meisje uit de nooit bezorgde droom... ze kijkt me nu heel anders aan.

Alsof ze net in de poep heeft getrapt.
Alsof Lubbers in d'r bil knijpt.
Alsof Balkenende de Europese Grondwet erdoordrukt.
Alsof Wilders net 5 zetels heeft behaald.

Ik kwam d'r net weer tegen.
Het is al een tijdje geleden, maar ik weet dat zij weet... tja ... halte Blaak.

Ik maak echt geen kans meer, ze keek zelfs niet toen ik quasi nonchalant mijn strippenkaart liet vallen.

 
Array
(
    [115522] => Array
        (
            [naam] => zwartrijder
            [link] => 
            [reactie] => De trein is afgeladen en met mijn plekje bij het raam zit ik ingepakt tussen een metalen afvalbak en een forse Marokkaanse man. Tegenover mij bespreken twee bejaarde vriendinnen de prijzenoorlog. Grote boodschaptassen staan daarbij stevig vastgeklemd op schoot. In oorlogstijd moet de buit goed beschermd worden. 
Als de deur van de coupé opensist en de conducteur binnenstapt, slaat bij de vrouwen de paniek toe. Mijn buurman en ik kijken geamuseerd toe hoe de vriendinnen simultaan in de tassen duiken. Net op tijd komen ze boven en na een hap lucht geven ze de kaartjes af. De conducteur knipt en knikt en wendt zich vervolgens tot de Marokkaan. “Uw plaatsbewijs alstublieft meneer”, spreekt hij op de autoritaire toon die bij het uniform past. De Marokkaan begint vrolijk maar onverstaanbaar te babbelen. Alleen de woorden Amsterdam en for free zijn enigszins herkenbaar. De rest blijft Chinees. 
De conducteur herhaalt zijn vraag en probeert nu ook met handgebaren duidelijk te maken dat hij hier in Nederland is en dat treinreizen niet for free is. Maar de Marokkaan blijft vasthouden aan zijn moedertaal en verslagen druipt de conducteur uiteindelijk af. Als de deur is dichtgegleden en de kust weer veilig lijkt zegt mijn buitenlandse buurman tot ieders verbazing in bijna accentloos Nederlands: “Zo, dat werkt altijd.” 
De meningen in de coupé zijn verdeeld. De bejaarde vriendinnen geven met hun wenkbrauwen te kennen dat ze het er niet mee eens zijn. Zelf vind ik dat de man gewoon erg goed geïntegreerd is. 
Maar nog voor dat iemand iets kan zeggen horen we de intercom melden welke treinstellen zullen stoppen en welke door zullen rijden naar Amsterdam centraal. Achter de Marokkaan loop ik richting het voorste deel van de trein. 
Op het balkon staat ineens de conducteur met een brede glimlach en een bonnenboekje. Hij heeft op zijn zwartrijder gewacht. De Marokkaan erkent zijn verlies meteen en roept: “Jouw Marokkaans is stukken beter door die intercom.” De conducteur grijnst en begint te schrijven. 
Ook hij is goed geïntegreerd.
            [afbeelding] => 0
            [spambot controle] => 
            [react_date] => 2005-06-21 21:53:26
            [react_date_changed] => 2005-06-21 21:53:26
            [react_page] => 0
            [react_user] => 19238
            [react_user_target] => 0
            [react_parent] => 101154
            [react_count_reads] => 
            [react_count_views] => 
            [react_confirmstring] => ZMRL5FARKW2ZCBE
            [u_name] =>   
            [u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
            [react_id] => 115522
            [editable] => 1
        )

)

zwartrijder | 21 juni 2005

De trein is afgeladen en met mijn plekje bij het raam zit ik ingepakt tussen een metalen afvalbak en een forse Marokkaanse man. Tegenover mij bespreken twee bejaarde vriendinnen de prijzenoorlog. Grote boodschaptassen staan daarbij stevig vastgeklemd op schoot. In oorlogstijd moet de buit goed beschermd worden.
Als de deur van de coupé opensist en de conducteur binnenstapt, slaat bij de vrouwen de paniek toe. Mijn buurman en ik kijken geamuseerd toe hoe de vriendinnen simultaan in de tassen duiken. Net op tijd komen ze boven en na een hap lucht geven ze de kaartjes af. De conducteur knipt en knikt en wendt zich vervolgens tot de Marokkaan. “Uw plaatsbewijs alstublieft meneer”, spreekt hij op de autoritaire toon die bij het uniform past. De Marokkaan begint vrolijk maar onverstaanbaar te babbelen. Alleen de woorden Amsterdam en for free zijn enigszins herkenbaar. De rest blijft Chinees.
De conducteur herhaalt zijn vraag en probeert nu ook met handgebaren duidelijk te maken dat hij hier in Nederland is en dat treinreizen niet for free is. Maar de Marokkaan blijft vasthouden aan zijn moedertaal en verslagen druipt de conducteur uiteindelijk af. Als de deur is dichtgegleden en de kust weer veilig lijkt zegt mijn buitenlandse buurman tot ieders verbazing in bijna accentloos Nederlands: “Zo, dat werkt altijd.”
De meningen in de coupé zijn verdeeld. De bejaarde vriendinnen geven met hun wenkbrauwen te kennen dat ze het er niet mee eens zijn. Zelf vind ik dat de man gewoon erg goed geïntegreerd is.
Maar nog voor dat iemand iets kan zeggen horen we de intercom melden welke treinstellen zullen stoppen en welke door zullen rijden naar Amsterdam centraal. Achter de Marokkaan loop ik richting het voorste deel van de trein.
Op het balkon staat ineens de conducteur met een brede glimlach en een bonnenboekje. Hij heeft op zijn zwartrijder gewacht. De Marokkaan erkent zijn verlies meteen en roept: “Jouw Marokkaans is stukken beter door die intercom.” De conducteur grijnst en begint te schrijven.
Ook hij is goed geïntegreerd.


*

laat dit veld leeg

Tweets about "#rotterdam"