Hondenuitlaatplaats.

Hij staat voor het raam: ‘Ik begrijp niet dat ze die beesten niet op de hondenuitlaatplaats laten poepen’. Ik kom naast hem staan en kijk naar buiten: ‘Dit ís een honden-uitlaat-plaats’. ‘O, lekker’. Het is duidelijk dat die het nou juist niet lekker vindt. Voor ons huis is een grasstrook waar de tram doorheen rijdt. Het is vrij breed maar geen park. Meer een langgerekt plantsoen. En er worden ook al niet zo veel honden uitgelaten. Meestal is het hier vrij rustig, wat honden betreft tenminste. Want aan weerszijde van het gras raast het verkeer heel de dag langs. Niet echt een plek om je hond eens even lekker te laten rennen. Het zijn de vaste klanten die gebruik maken van dit strookje grond, om hun hond even hun behoefte laten doen, die wij inmiddels goed kennen. Van een afstand dan. Zo is daar Arie. Arie loopt minstens vier keer per dag voor ons huis met zijn kleine witte hondje. Kwiek met grote stappen en de blik fier vooruit alsof hij er zelf zin in zou hebben daar op dat grasveld eens uitgebreid zijn behoefte te doen. Het hondje dwarrelt er meestal wat schichtig om heen. Minder zin dan zijn baasje zo te zien, die zulke grote stappen neemt dat de kleine hondenpootjes het heel druk hebben het straffe tempo te volgen. Maar Arie heeft echt een taak te vervullen tijdens de wandeling: dat hondje moet er uit, want hij moet poepen. Dus stapt Arie gedreven heen en gedreven terug. Ik heb hem nooit zien praten tegen het hondje, laat staan dat hij er mee zal spelen. Nee, het hondje van Arie heeft nog nooit een stok in zijn kleine bekje gehad. Zo zijn er meer mensen die eigenlijk alleen hun hondje zo tussen de bedrijven door even iets willen laten doen. Minder fier dan Arie, maar de meeste met een klein hondje met kleine behoeftes. ‘Het zijn maar kleine drolletjes van die hondjes’, zeg ik. ‘Dat zal wel’, zegt hij, ‘maar allemaal kleine drolletjes is toch veel’.

‘Ik ga even de krant kopen hoor’, en ik loop naar beneden de trap af naar buiten. Het kranten winkeltje is aan de overkant van de weg. Elke dag steekt een van ons het gras over om de krant te kopen.  mij al te zeer bewust van zijn blikken in mijn rug achter het raam waar hij ongetwijfeld nog steeds staat. In het winkeltje moet ik even op mijn beurt wachten. Ik gebruik die tijd om alvast de voorpagina door te nemen. Wanneer ik betaald heb loop ik naar buiten, steek over en loop al lezend het gras over. En zo stap ik dan toch voor het eerst van mijn leven op die plek in een dikke hondendrol, duidelijk niet een drol van Arie zijn hondje. Ik vloek en kijk op, hij staat inderdaad nog steeds achter ons raam en grijnst.