"Ooit zo verliefd geweest dat het pijn deed?" Dat staat er op de boomerangkaart als reclame voor de film 'Ik ook van jou', naar aanleiding van het boek van Ronald Giphart. De film draaide geloof ik 5 jaar geleden in de bioscoop, maar deze kaart hangt in de WC van mijn goede vriendin Eva. En iedere keer wanneer ik ben wezen plassen blijf ik met een warm gevoel achter. Ik kon me niet voorstellen dat verliefdheid pijn kon doen, zeker niet wanneer dit gevoel beantwoord werd. Maar de tekst alleen al vond ik zo mooi en romantisch klinken...

Zo'n beetje anderhalve maand geleden gingen Constance, Mickey en ik naar Maastricht, om de stad te zien. En te winkelen. 's Avonds, na het zien van de film Hitch in de bioscoop die voor de deur van ons hotel stond, waren we zo uitgelaten dat we besloten de stad in te gaan. We waren vrolijk, dronken veel te veel en hadden zin om gek te doen. "Kom, we gaan met iemand zoenen!" besloten Mickey en ik heel impulsief. Mickey had al iemand op het oog met wie ze had staan praten en Constance wees een van zijn vrienden aan als mogelijke kanshebber voor mij. Ik ging meteen op mijn doel af en liet misschien wel iets te overduidelijk merken dat ik wel interesse in hem had. Binnen 2 minuten had ik heb met mijn dronken hoofd al mijn nummer gegeven en nog geen half uur later stonden we te zoenen. Ik heb hem de rest van de avond niet meer losgelaten. Ik was vergeten hoe het was om gewoon een hele avond alleen maar te zoenen, een hele verfrissende ervaring! Rond 5 uur kwam Constance naar me toe, ze wilde even naar buiten omdat ze zich niet zo lekker voelde. Maar daar kregen we de kans niet voor, ik had me nog niet omgedraaid of ze lag al bewusteloos in mijn armen! Dat was echt schrikken, zoiets is ons nog nooit eerder overkomen! Ze kwam gelukkig snel weer bij, maar we besloten toch maar naar buiten te gaan. Daar heb ik nog even staan zoenen met mijn liefde van die avond, maar na een hoop 'nu echt het laatste kusje' splitsten onze wegen echt. Om elkaar nooit weer te zien. Dacht ik...

Maar niets is minder waar. Eindelijk weet ik hoe het voelt om zo verliefd te zijn dat het pijn doet. Alleen bij het zien van zijn foto raak ik al een beetje in ademnood. He takes my breath away... Het lijkt wel alsof ik op onze 2e date in de achtbaan ben gestapt en daar sindsdien niet meer uit ben geweest. Whieeeeehwhieeeeeeeh! Hetzelfde gevoel als toen ik met Constance en Mickey naar de WinterEfteling ging en we 8x achter elkaar in de Vogelrok waren geweest. Alleen dan net een beetje anders, iets fijner. Iedere avond hangen we verliefdverliefd aan de telefoon, kletsend over vanalles en nog wat. Over leuke dingen, maar ook over mijn gevoelens voor Ryan, over zijn ex, over jaloezie, over onzekerheden. Hij luistert naar me, mijn leven interesseert hem. Als ik met hem bel of met hem chat dan wil ik niet meer stoppen, het is een soort verslaving. Als ik bij hem ben is alles zo perfect en kunnen we niet van elkaar afblijven. Als ik hier ben en hij daar ben ik soms misselijk van verlangen naar hem. Om bij hem te zijn, hem te zien, hem te voelen, hem dichtbij me te hebben. Ik vind hem mooi en lief en sexy en ik smelt weg bij zijn Limburgse accentje, dat wat ik eerder altijd zo boers vond klinken. Hij maakt me aan het lachen. Als ik sip ben maakt hij me blij. Hij vindt me mooi als ik mezelf lelijk vind. Hij bijt van zich af als ik kattig tegen m doe. Ik was bijna vergeten hoe geweldig dit gevoel kon zijn, of misschien heb ik het wel nooit gekend in deze mate, ik weet het niet meer... Ik heb me in iedergeval zelden zo op me gemak gevoeld bij iemand. Ik kan mezelf zijn bij hem. En daarnaast nog eens zo ontzettend verliefd!

Een relatie hebben we niet, zeggen we. Hij vindt het een benauwend idee. Ik moet eerst mezelf er van zien te overtuigen dat relaties niet altijd uiteindelijk voorbij hoeven te gaan.. Maar we spreken elkaar iedere dag, onze ouders weten van elkaars bestaan en we hebben geweldige seks. We hebben beloofd trouw te zijn aan elkaar, gewoon omdat we allebei geen behoefte hebben aan iemand anders. Volgens Mickey zijn we in de ontkenningsfase, ontbreekt alleen dat ene woordje. Maar ik vind het wel best. Maastricht is ver weg en we komen allebei net uit een langedurige relatie met niet bepaald een happy end. Ik heb vertrouwen in hem, geloof wel in hem en mij. Maar no strings attached. Alleen even genieten van dit heerlijke gevoel en nog heel veel meer van hem. Nog even een stukje zweven op mijn roze wolkje. De rest dat zien we allemaal wel... Zolang ik hem heb, heb ik geen relatie nodig! Alleen maar de vlinders in mijn buik die de wereld zoveel mooier laten lijken... Verliefd op het verliefd zijn, maar ook zo ongelooflijk verliefd op jou! Ik wou dat dit gevoel voor altijd kon duren!!

Linda Korner