De brug

We rijden door de stromende regen de brug op. Max van tien met zijn nieuwe bril op die we net in de stad hebben opgehaald en ik. Ik rij een eind voor hem uit. Het is laat, ik ben moe en ik heb honger. Het is druk op de brug, iedereen wil naar huis. Als ik over de helft van de brug ben en net lekker vaart kan maken richting Luxor, hoor ik Max achter mij hard schreeuwen: ‘Mamaaa!’ Ik stop en kijk om. Hij staat precies op het midden van de brug met zijn fiets in de hand. Wat nou weer. Terug schreeuwen heeft geen zin, ik keer mijn fiets en loop over het voetpad terug naar waar hij staat. Als ik bij hem ben zegt hij: ‘mijn ketting ligt eraf.’ Sullig kijkt hij mij aan met zijn nieuwe brilletje op zijn neus. Ik zet mijn eigen fiets tegen het hek van de brug. ‘Ik hou je fiets wel vast leg jij de ketting er maar om.’ Daar aan de rand van het fietspad terwijl de fietsers langs ons heen rijden hurkt hij bij zijn losse ketting. ‘Ik zie bijna niks meer door die bril’, zegt Max . Hij doet hem af en leg hem naast zich neer op het voetpad. Gelukkig is dit een karweitje van niets vanwege de derailleur die je kan bewegen. De ketting ligt er zo weer om. Max staat een beetje beteuterd naar zijn vuile handen te kijken. ‘Kom op, dat maken we thuis wel schoon.’ Door de regen fietsen we verder.

Doornat en verkleumd tot op het bot komen we thuis. Daar gaan we om de beurt onder een hete douche, ik maak wat te eten voor ons klaar dat we samen aan tafel opeten. Max ruimt af en ik kan dan eindelijk even met de krant onderuit. ‘Kopje koffie?’ ‘Graag!’ Tegen de tijd dat Max naar bed gaat is het al donker. ‘Waar heb je je bril eigenlijk gelaten?’ vraag ik aan hem als ik hem welterusten kom zeggen. Hij kijkt me glazig aan. ‘Bril?’ ‘Ja , je bril, die nieuwe weet je wel van 120 euro.’ Als ik naar dat onnozele koppie kijkt begint me het te dagen. De brug! Die bril ligt nog op de brug. In het donker fiets ik terug naar de brug. Het is stil op straat. Iedereen zit lekker thuis of gezellig binnen in het nieuwe Luxor. Ik loop het laatste stukje over het voetpad naar het midden van de brug. Het asfalt glinstert nog nat van de regen, dan blijf ik staan. In stille verwondering van wat ik zie. Daar op precies dezelfde plek als waar Max hem heeft neergelegd, daar waar tientallen fietsers en voetgangers vandaag langs zijn gegaan, ligt het brilletje. Ongeschonden, kan zo weer op zijn hoofd geschoven worden. Wat een plek! Wat een brug, wat een stad. Ik fiets voor de vierde keer die dag langs Luxor op weg naar huis, lekker naar huis.