Een relatie verbreken is echt niet makkelijker dan “gedumpt” worden, wat ik wil zeggen is dat het niet per definitie zo is dat diegene die “dumpt” geen pijn voelt en harteloos is.
Die fout word erg vaak gemaakt, de “dumpers” zijn de boemannen en de “gedumpten” zijn de slachtoffers.
Zelf heb ik het pas geleden na 2 jaar uitgemaakt met Nick, bij deze dus mijn ex vriend.
Nick en ik leerde elkaar kennen via een oud vriendje van mij, ik kende Nick al wat langer van gezicht, ik woonde immers nog in een dorp toen.
Maar hij viel me pas echt op toen ik merkte dat het een hele lieve jongen is.
Al snel werden we vrienden, en trokken veel met elkaar op, ik zat in een relatie en was erg ongelukkig in die tijd, ik beëindigde mijn relatie maar bleef wel omgaan met Nick.
Niet lang daarna werden mijn gevoelens voor Nick heel anders, omdat hij mij ooit verteld had dat hij hield van meisjes die het initiatief namen dus ik besloot dat ook maar te doen.
Na veel peptalks van mijn vriendinnen stuurde ik Nick een smsje waarin ik vertelde dat ik meer gevoelens voor hem had, en zelfs dacht aan verliefd zijn.
Nick reageerde niet lang daarna “ik zie jou niet als meer dan een gewone vriendin, dat weet je toch wel of ben je werkelijk zo blond”… ik was kapot en erg beledigd, smste hem uiteraard terug dat ik het niet erg vond en het ook niet echt zo bedoelde etc.
Door dat smsje werd ik kennelijk alleen maar meer aangetrokken tot hem, ik smste hem heel veel en we belden soms nachtenlang, we vertelde elkaar steeds meer en ik voelde me steeds meer op me gemak bij hem.
Na een tijdje probeerde ik nog een keer zijn hart te winnen, weer liep ik stuk op een blauwtje.
Ik gaf de moed na 3 maanden proberen op, en zag het als iets vriendschappelijks toen hij me meevroeg naar SixFlags op een dag.

”Ik heb hoogtevrees”
Die dag hadden we in de trein elkaar al veel te vertellen, het viel me op dat hij me steeds vaker iets langer aanraakte, maar probeerde het te negeren hij had me immers al 3 keer afgewezen.
Aangekomen in het park snelde Nick naar het reuzenrad “ik wil hier als eerste in het uitzicht is fantastisch” met knikkende knieën kroop ik het bakje in, te verlegen te zeggen dat ik hoogtevrees had dacht bij mezelf “dit is zo voorbij” had er echter niet bij stilgestaan dat het “bakje” helemaal bovenaan stilstaat voor de mensen die foto’s willen maken, we zaten alleen in dat ding dus dachten de mensen daar waarschijnlijk, laten we ze lekker lang boven hangen.
Ik keek alleen naar mijn schoenen en wilde het liefst meteen dood, Nick vroeg waarom ik zo vreemd deed en met veel gezeur kwam het eruit “IK HEB HOOGTEVREES” .. Nick stond perplex en zei “nou dan zal ik mijn plannetje wel ff snel afhandelen” en hij zoende me.. ik stond zo perplex ik had immers alle hoop al opgegeven dat toen we elkaar daarna aankeken ik niks anders uit kon brengen dan “wat deed je nou?“

” Was hij nog die jongen waarmee ik over 6 maanden samen zou gaan wonen?”

Hier zit ik dan, die dag is al ruim 2 jaar geleden, Nick is allang geen vriend meer.
Ik kwam er een maand of 8 achter dat het niet meer werkte tussen ons, Nick interesseerde zich niet in mij en het boeide hem eigenlijk niet hoe ik mijn dagen vulde als ik maar veel aandacht besteedde aan onze relatie, wat ik trouw deed.
Ik kreeg weer contact met Joost, een jongen waar ik vroeger onafscheidelijk van was, hij was meteen weer mijn maatje en gaf mij alles wat ik bij Nick niet vond.
Mijn passie voor theater en komiek kon ik met hem wel delen, mijn ergernis aan Nick zijn jaloezie vertelde ik ook aan Joost.
Hoe de tijd verstreek dat ik met Joost omging, hoe meer ik merkte dat Joost mijn maatje was, mijn alles aan wie ik alles kon vertellen en wist ik niet meer zeker wat Nick nou precies was in mijn leven, waar stond Nick op dit moment? Was hij nog die jongen waarmee ik over 6 maanden samen zou gaan wonen? Was hij de man met wie ik mijn leventje wilde delen tot de dood (of als iets leukers voorbij komt hihi)? Ik was totaal in de war.
Joost wilde zijn mening niet geven, want hij wilde niet tussen ons in staan.
Op een avond belde Nick opeens om te zeggen dat hij me miste en van me hield, en hij de rest van zijn leven samen wilde delen met mij.
Ik heb die avond lang nagedacht, en heb de volgende dag mijn relatie met Nick verbroken.
Hij snapte er niks van, ik was ook meteen een hoer, en ik was vast vreemdgegaan met die Joost. Ik schreeuwde dat Joost niets hiermee te maken had, maar niets was minder waar.
2 maanden later lag ik in Joost zijn armen, en nog steeds ben ik erg verliefd op hem.
Ik ben NIET vreemdgegaan en heb Nick niet belazerd.
Maar Nick denkt van wel en wil niks meer van mij weten.. maakt mij uit voor van alles en verteld de vervelendste dingen over mij rond.

” Iedere dag zou ik hem willen bellen…”
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Nick denk, en aan alles wat wij samen hebben gedeeld. Nick zal altijd mijn eerste liefde blijven, en de persoon zijn die mij heeft geleerd om “houden van” te leren kennen. Nick zit in mijn hart en zal nooit meer verdwijnen.
Iedere dag zou ik hem willen bellen om te vragen hoe het met hem gaat, maar we hebben elkaar al ruim 6 maanden niet gesproken.
Ik zit met de telefoon in mijn hand, zal ik hem bellen? Zal ik hem smsen? Gewoon om te laten zien dat ik hem niet vergeet…
Maar dan denk ik aan wat “the tremeloes” zingen… SILENCE IS GOLDEN.