"Once again we sit in silence, after all is said and done. Only emptiness inside us, baby, look what we’ve become. We can make a million promises, but we still won’t change. It isn’t right to stay together
when you only bring each other pain..."

De klanken van een oude CD van Mariah Carey klinken door mijn kamer. Mijn oude kamer bij mijn vader, wat nu tevens mn nieuwe kamer is. De muziek doet me denken aan de tijd dat ik het uitmaakte met mijn Eerste Grote Liefde Mitchell. Ik kon me toen niet voorstellen dat ik me ooit weer zo rot zou voelen. En dat juist dit liedje ooit weer zo van toepassing zou zijn op de situatie. En toch is het zo. Want hier zit ik weer. Een grote liefde en een leven samen met iemand achtergelaten. Op zoek naar een manier om het helemaal los te laten en door te gaan. Weer een nieuw begin...

Vanmiddag heb ik wat spullen opgehaald bij Ryan thuis, het huis wat tot 2 weken geleden nog Ons Huis was. Als ik de tuin in kijk zie ik iets wat me mij nog triester laat voelen als ik al deed. Alle felgekleurde plantjes in gekleurde potjes op het tuintafeltje wat ik kort geleden van Ryan heb gekregen zijn dood. Het is bijna eng hoe het de situatie symboliseerd. Het is het einde van de plantjes... net als het het einde van de relatie tussen Ryan en mij is. Ik schenk de potjes vol water, een laatste reddingspoging. Iets wat ik met de relatie tussen Ryan en mij misschien wel te vaak heb gedaan...

Ik pak wat persoonlijke spulletjes, zoals boeken en kleding en ik neem wat fotolijstjes mee zodat ik de kamer bij mijn vader ook een beetje op kan leuken. Als mijn vader met de auto voor de deur staat laat ik mijn spullen in en ren nog even naar binnen om een pak vla wat over de datum is weg te spoelen. Het is een trieste aanblik. De lege koelkast, de kale huiskamer. Dit was mijn eerste eigen huis, Ons Huis, ik was er al die tijd vanuit gegaan dat dit huis het begin van mijn toekomst was. Mijn toekomst met Ryan. En nu behoorde het alweer tot het verleden. Ik slik mijn tranen weg en draai de deur achter me op slot. Ik moet doorgaan...

Het ophangen van de foto's en het prikbord op mijn oude tevens nieuwe kamer bij mijn vader thuis valt me zwaarder dan ik had verwacht. In bijna ieder lijstje zit wel een foto van Ryan en mij. Kaartjes. Herinneringen. Foto's van feestjes, het Assaut, verjaardagen, het EK 2004, vakanties, weekendjes weg... Ik zie de toewijding in mijn ogen op een foto waarop ik hem kus. De liefde in mijn ogen op een foto waar ik hem vasthoud. Verliefd verliefd. Ik dacht altijd dat ik onmogelijk zonder hem kon, dat ik dood zou gaan zonder hem. Hoe heeft het dan ooit zover kunnen komen? Hoe heeft dit ooit voorbij kunnen gaan? Het begon allemaal zo mooi, ik ben zelden zo verliefd geweest. Ik stortte me volledig op hem, ging helemaal in hem op. Maar als ik terug kijk waren de eerste problemen er al erg snel. Het liegen, het leger, het niet over gevoel kunnen praten... Het vreemdgaan, de verschillen, de ruzies... Aan-uit-aan-uit.. Het was een struggeling van 4 jaar. Ik bleef krampachtig vasthouden aan iets wat er allang niet meer was. De magic was er niet meer, we leefden in the shadow of a memory. Ik hield zoveel van hem, ik wilde zo graag dat het werkte! Maar het ging niet.. Ik verloor mezelf in de situatie. Mijn spontaniteit, mijn zelfvertrouwen. Ik kon mezelf niet meer zijn. Ik was moe van het vechten voor hem, voor ons en misschien was het tijd om toe te geven dat we deze strijd hebben verloren. Ik wilde een break. Ryan vertelde dat hij nooit echt naar me had geluisterd, iets wat mijn vermoeden alleen maar bevestigde. Hij wilde nog graag een kans om te bewijzen dat het ook anders kon. Want hij wil me niet kwijt... Maar ik geloof er niet meer in. Ik geloof niet dat het ooit nog goed kan komen en ik kan niet vechten voor iets waar ik niet in geloof. Ik heb hem al die tijd gewaarschuwd. Ik heb hem gezegd dat iedere keer wanneer hij me kwetste ik een stapje van hem af zette. Dat ik dan misschien op dat moment de kracht niet had om er een punt achter te zetten, maar dat er een moment zou komen dat het over zou zijn. En dan is er ook geen weg meer terug. Hij heeft me nooit serieus genomen... En nu is het dan zover. Het is voorbij.