Mijn vader is 74 jaar en heeft sinds een jaar verkering met een jonge blom van 60. Die mocht niet mee, het zou echt bloedbroeders onder elkaar zijn. Het was de eerste keer in mijn leven dat dit zou gebeuren, een mijlpaal.

Van tevoren had ik vele varianten van de gesprekken die we zouden kunnen voeren in mijn hoofd. Mijn broer die ik maar een keer per jaar zie, zwaar in scheiding met 4 kinderen, mijn vader die de hele wereld rondreist met vriendin, ikzelf met mijn 2 pubers, stof genoeg voor een stevige familieboom.

We kwamen aan in het casino. Mijn vader liep naar de kassa en schoof daarna twee stapeltjes fiches naar ons toe, alsof hij het vlees gesneden had, hier jongens, jullie zijn mijn kinderen. Met gene keek ik naar mijn stapeltje. Twee weken een volle boodschappenkar of spelen met mijn vader, plastic schijfjes of een goed gesprek.

Hij keek mij verwachtingsvol aan, ik keek terug. Ik zag de onmacht , de smeekbede om niet te hoeven praten, wroeten,  graven.  Ik keek naar mijn broer, en zag zijn evenbeeld. Vader, zoon, twee introverte mannen die ik liefheb maar niet kan bereiken. Even waren ze heel kwetsbaar en dichtbij, daarna sloot het boek en pakten we onze stapeltjes op, aan de slag.

Natuurlijk wonnen en verloren we, wonden ons op en gleden gladjes door de avond heen. Temidden van snelle jongens met flippende fiches en tragische oma’s met zwachtelbenen, duistere Chinezen met grof geld en koele jonge meiden met kunstnagels deden wij ons familieding, zochten elkaar op na een overwinning of nederlaag, dineerden van de winst en dronken in stilzwijgende harmonie ons drankje.

Terug in de auto zei mijn vader tevreden: ‘Wat hebben we het goed zo samen, het was heel gezellig.’ Ik voelde mij gevangen in zijn web, klein, een braaf meisje dat aan alle verwachtingen had voldaan.

Met rode konen van ellende, zonder stem nam ik afscheid. Hij had me weer verslagen, met de loodzware mantel der liefde alle mogelijkheid tot contact gesmoord. We bellen, ja we bellen.