Tuindorp Vreewijk

Ik ben opgegroeid in Tuindorp Vreewijk en dit is een verhaal uit die tijd.

Het randje aarde langs het tuinpad is zo kaal dat mijn moeder op een dag besluit daar bloembollen te poten. Gladiolen, mooie lange blauwe gladiolen. De tuin is, zoals het hele verdere huishouden, de verantwoordelijkheid van mijn moeder. Mijn vader werkt, komt thuis en weet niets van alles wat er in huis zou moeten gebeuren zoals koken, soppen, klussen en de tuin.

Wanneer mijn vader in de ziektewet komt heeft hij van het ene op het andere moment niets meer te doen. Niet gewend aan niets doen kuiert hij nu elke dag langs de kale aarde om te kijken of de bollen al boven de grond komen. Het enige dat hij van bloembollen weet is dat ze in de oorlog gegeten werden. Samen met de melkboer die dagelijks aan de deur komt staat hij te debatteren boven dat strookje  kale grond. Dat gaat zo van: ‘Willem kom nou een kijken, wat vind jij nou, volgens mij deugen die bollen niet.’ ‘Tja Willem, misschien moeten we het nog een dagje aanzien, maar ik vind het ook wel verrekte lang duren’. Beide mannen heten Willem, en beide mannen nemen ruimschoots de tijd om elke dag de problematiek rond de bollen te bespreken. Dit doen ze bij een kop koffie, want de melkboer heeft de gewoonte aangenomen om bij mijn vader, nu deze thuis zit, een werkonderbreking te houden. Het gesprek over de bollen gaat dan in het kleine keukentje verder: ‘Wat heb je aan bollen als ze niet willen groeien, de kwaliteit van deze bollen moet wel heel slecht zijn en zelfs dan had je ze nog beter kunnen eten!’

Twee weken lang hoort mijn moeder dat met groeiende ergernis aan. En het wordt haar teveel. Op een dag koopt zij een enorme bos gladiolen om die ’s avonds als mijn vader al in bed ligt in de grond te prikken. Precies daar waar zij de bollen geplant. Binnen tien minuten staat daar de rij gladiolen die mijn vader en de melkboer wel uit de grond hadden willen kijken.

De volgende morgen ziet zij twee mannen goedkeurend bij de prachtige gladiolen staan, ieder een kop koffie in de hand. Duidelijk met respect voor het proces dat onder hun ogen, maar tot dan  onzichtbaar, zijn stille gang ging. En kijk nu eens: alsof de gladiolen net in de winkel gekocht zijn (!). Dan komt mijn moeder met een schaar naar buiten om zonder omhaal de gladiolen vlakbij de grond af te knippen. ‘Mooi voor in een vaas’, zegt ze alleen als de mannen haar verbijsterd aankijken. De bloemen hebben inderdaad in een vaas gestaan zonder dat mijn vader wist hoe het kwam dat later aan het begin van die zomer de gladiolen nóg een keer uit dat stukje grond kwamen. Gladiolen, was zijn stellige overtuiging, groeien twee keer uit een bol en niemand heeft hem die illusie ooit willen afnemen.