De VVV-routes hebben aansprekende titels: ‘cultural streets’, ‘quartier varié’, ‘stylish suburban’, ‘grandeur maritiem’, ‘total experience’, ‘historisch intiem’, ‘supertrio’ en ‘modekwartier’.

Nou ben ik al trots op mijn stad, daar maak ik geen geheim van, maar als ik Rotterdam door de ogen van de VVV gepresenteerd zie dan ben ik extra trots. Je zal er maar mogen wonen!

Wat ze niet weten, en wat vooral ook zo moet blijven, is dat er nog een aantal alternatieve routes zijn. Routes die iedere Rotterdammer zelf kan invullen, in hedendaags jargon: kan customizen.

Zo ben ik zelf dol op de oude-huizen-route. In mijn geval begint die route op de Hillevliet, waar ik mijn eerste stapjes zette. De Hillevliet lag toen in een keurige, groene wijk waar het goed toeven was. De brede singel was nog niet gehalveerd door de trambaan.

Van Zuid gaat de route richting Hoogvliet, naar de Abadanstraat. Ik heb er eigenlijk niks meer te zoeken. Het ouderlijk huis is gesloopt, maar toch vind ik het leuk even door de straat te lopen waarin ik vijf jaar was. Daarna volgen het huis van mijn lagere schooltijd en het huis van waaruit ik het ouderlijk nest verliet. Allebei op de Westpunt. En zo gaat mijn route verder. Mijn eerste studentenkamer met daartegenover het clubhuis van de roeivereniging aan het Noorderkanaal, het huis waar mijn schoonmoeder ooit woonde, enzovoort. Ouders en grootouders zijn inmiddels overleden, de huizen worden door onbekenden bewoond. Toch blijven ze een beetje van mij. En als ik heel veel om iemand geef dan mag die iemand ze ook zien, mijn oude huizen.

Dan is er nog de Vicky-in-love-route. Die deel ik alleen met Lief en Dochter, niet met anderen. Maar als sentimental-journey is-tie wel heerlijk! Woon je in West en zie je een klein wijffie heel soms wat dromerig naar een hoekhuis staren? Tien tegen één dat ik dat ben. Dat kan je ook overkomen als je in de buurt van ‘Huize Joachim en Anna’ woont. Ook een hangplek waar ik eens in de zoveel tijd terug kom. En niet te vergeten de vroegere NEH in Kralingen. Snif, daar heb ik Lief leren kennen!

Een route die ik niet zo vaak doe, maar die wel grappig is, is de oude-werkgevers-route. Vaak zitten er andere bedrijven in de panden, maar dat maakt niet uit. Door simpelweg voor zo’n gebouw te gaan staan komen er allerlei herinneringen boven drijven. Variërend van wat-droeg-ik-ook-alweer-bij-mijn-sollicitatiegesprek tot wat-was-ik-blij-toen-ik-daar-weg-ging.

Voor wie zijn eigen niet-toeristische route wil gaan doen maar daarbij wordt gedwarsboomd door slechte weersomstandigheden: doe als mijn zusje. Zij pakt in zo’n geval het internettelefoonboek. Zou J.v.d.V. nog in de Stationsstraat wonen? En Th.B., hoe zou het daar mee zijn? Wonen z’n ouders nog daar-en-daar?

Vanmiddag was het weer eens oude-huizen-route voor mij maar dan via het fotoalbum. Alle adresjes in chronologische volgorde, in sfeervol verstillend zwart/wit.