De dag na het Dunya Festival liep ik door het park. Ik hou van ‘days after’. Een herinnering zegt soms meer dan een beleving. Nu vertelden achtergebleven rommeltjes hun eigen verhaal.

Bij de vijver zat een man. Onze blikken kruisten. Hij wenkte en wees uitnodigend op de lege plek naast hem. Aarzelend liep ik op hem af.

Een hemelse glimlach was mijn deel. Hij wilde iets vragen. Wanneer de Dag van de Romantische Muziek weer werd gehouden. Ik wist het niet precies. "Dan vraag ik het straks wel aan een ander", was zijn reactie, "ik mag die dag niet missen, het is mijn grootste inspiratiebron."

Op mijn vraag of hij componist was of muzikant, schudde hij zijn hoofd. Op plechtige toon zei hij: : "Ik ben sprookjesverkoper. Sprookjes waar ik in kan geloven en dus schrijf ik ze zelf."

Wat moest ik daar nou van geloven? De man leek bloedserieus. Kennelijk had hij het ongeloof op mijn gezicht gezien, want hij stak enthousiast van wal.

"Natuurlijk heb ik niet altijd sprookjes geschreven. Ik zat vroeger in de verzekeringen, ik was schade-acceptant. Maar het lag me niet mevrouw, die stoffigheid, de bureaunijd, het dagelijkse lunchtrommeltje met bammetje-kaas. Gek werd ik er van. Er moest meer zijn in het leven. Toen ik echt niet meer blij was heb ik de stekker er uit getrokken en nu ben ik een kind van het licht."

Dat laatste behoefde kennelijk geen toelichting, het bleef even stil.

Hij hernam zich. "Weet u wat er nou zo fijn is aan de Dag van de Romantische Muziek? Op die dag verandert het Park in een sprookje. Op de klanken van de muziek verandert de zware tred van alledag in lichtvoetigheid. Het is een feest van ruisende rokken en strooien hoeden met linten. Er wordt gepicknickt en kindertjes spelen met elkaar in plaats van met Nintendo. En ‘s avonds, bij het prachtige kaarslichtconcert is alles in harmonie. Men klinkt elkaar toe en drinkt rozé en iedereen wordt rozig. Dat alles zuig ik dan in mij op, de sprookjes schieten als vanzelf in mijn hoofd en in de loop van het jaar komen ze er weer uit. Kijk maar."

Nu pakte hij een beduimeld schriftje uit zijn rugzak waarmee hij enthousiast heen en weer zwaaide.

Er waren nog vijf sprookjes te koop, dan moest hij weer gaan schrijven. Of ik misschien geïnteresseerd was? Voor 2 euro 50? Het sprookje van Pine&Chestnut was aan de beurt. Hij scheurde alleen van bovenaf, ik kon geen tussenin-sprookje krijgen. Hij had het in het Engels geschreven om zijn talenkennis bij te houden, maar daar zou ik geen moeite mee hebben. Mevrouw was een intelligent persoon, dat had hij wel gezien.

Ik keek in twee onschuldige, diepblauwe, verwachtingsvolle ogen. En zo werd ik eigenaar van een uniek sprookje. Jammergenoeg voor dit podium te lang van woorden. Anders had ik het graag met jullie gedeeld.