Als AntenneRotterdamVerslaggeefster moest ik onopvallend aanwezig zijn. Ik moest ervaren, voelen, van een afstandje kijken en inkleuren. Het draaide vanavond om Vive la Fête.

Ineens wist ik het! Ik zou me vermommen als Amélie. Als iemand een meesteres in het onzichtbaar zijn en gelukkig maken was, dan was het Amélie Poulain wel. En leefde ik zelf ook niet met een destin fabuleux? Grote zonnebril en stevige stappers waren op voorraad, donkere kleding ook. Ik was klaar voor Nighttown.

Wat een vergissing. Bij het binnenkomen begon het al. Om me heen werd gefluisterd: is dat Amélie Poulain? Wat doet die in Rotterdam? Is die film weer in roulatie gebracht? Anderen keken afkeurend naar mij en zeiden dat ik een slecht lijkende look-alike was, die bovendien minstens twintig kilo zwaarder was dan de echte Amélie. Ze hadden gelijk. Ik had het kunnen weten. Dom, dom, dom.

Mijn Lief toonde zich een ware bodyguard. Hij loodste mij naar de toilet, siste mij toe dat ik daar moest blijven zitten tot hij terug was en rende naar huis om andere kleren te halen. Voor het eerst had ik zelf geen zeggenschap over wat ik aan zou doen. Hij kwam terug met m’n oude verf-spijkerbroek die nog op bed had gelegen en het t-shirt dat boven op de stapel strijkgoed lag. Ik schoot in m’n anonimiteit en ging de zaal binnen. Niemand had nog oog voor mij, het ging goed.

Het kleine bandietje van de support-act deed geweldig haar best. Was ik onbewust door een tijdmachine naar 1980 geschoten? Hier stond een rauw beestje verschrikkelijk haar best te doen op Nina Hagen te lijken, niet qua kleertjes maar wel qua geluid. Ze zorgde aan het eind van de act voor haar eigen hoogtepunt, samen met haar gitaar. Bravo!

En toen was het zo ver: Vive la Fête! Ik was nu overtuigd, er was een tijdmachine actief! Dit was the Return of Blondie, alias Els Pynoo. En voor ik het wist stond ik niet alleen met mijn voet wat flauw ritmisch te tikken maar danste en zweette ik dat het een lieve lust was. Danny plukte geweldig op z’n gitaar, het publiek werd uitzinnig. Bij het nummer ‘Assez, assez’ riepen de fans uit volle borst: "Non!", waarna Mommens "Mon Dieu" riep en het gelijknamige nummer inzette. Andere goeie nummers: 'Maquillage c’est camouflage' en 'Aspirina dans la Cantina' (of zo).

Toen we na het concert weer naar huis liepen realiseerde ik me pas dat er in een hoekje van de toilet in Nighttown nog een verfrummeld hoofddoekje, een donkere jas en een zonnebril van mij lagen. Ach, mijn avond kon niet meer stuk. De eerlijke vinder mocht ze houden!

Tot-slot-Gespot: één bekende popfotograaf-in-ruste, het niet te vermijden krulletjeskapsel en brilletje van de beroemde schrijver A.G. en één fan van mezelf (met I-love-Vicky shirt, wow!).