Het is mei 2003 en ik zit achter mijn bureau. Ik hoor aan het te werk te zijn, maar ik kan me niet concentreren. Het is buiten geweldig weer. Een stralend blauwe lucht en een heerlijk warm zonnetje. Mijn uitzicht is op het eerste gezicht niet aantrekkelijk. Als ik schuin naar beneden kijk lees ik, achter een treurige boom, de tekst "Gelieve geen etensresten naar beneden gooien". De muur, waarop het te lezen is, ondersteund een groot plat dak. Verder zie ik alleen maar op elkaar gestapelde appartementen.

Toch gebeurt er in dit lelijke stilleven, als je goed kijkt, veel. Katten die elkaar besluipen en vervolgens flink tekeer gaan. Het overbuurjongetje die regelmatig het potje Jozo van zijn moeder op het dak gooit. (Waarna er een scheldpartij ontstaat die ik niet kan verstaan. Maar schelden is het zeker). Toch zijn het vooral de vogels, die het tot een levendig tafereel maken. Vandaag krijgt een jonge merel vliegles. Het is bijzonder grappig om te zien. Af en toe maakt hij een verkeerde inschatting en land een aantal takjes lager dan gepland. Het is nog een pluizig vogeltje, met een vreemd rechtervleugeltje. Alsof hij er verkeer op heeft geslapen of een beetje raar in zijn ei gelegen heeft.

De dagen daarna blijf ik thuis werken en kan ik de vlieglessen blijven volgen. Het gaat steeds beter. Terwijl de zomer voorbij trekt blijkt het mereltje ook graag, en vooral hard, te kunnen zingen. De lente en de zomer daarop waren elke ochtend en avond weer een feest. Ik kreeg de mooiste fluitconcerten te horen. Ik herkende de merel elke keer weer. Eerst aan zijn vleugel en op een gegeven moment ook aan zijn gezang. Mijn merel zingt het meeste en mooiste van allemaal !

Terwijl de kat wegrent weet ik dat mijn merel niet meer leeft. Het enige wat er in mijn hoofd opkomt is het woord nee. En ik blijf het maar herhalen. NEE..! NEe…nee. De hele middag en avond hoop ik maar dat ik het niet goed heb. Dat het iets anders was dat de kat in zijn bek hield.

Wanneer ik de volgende ochtend om 6 uur even wakker word, is het stil buiten. Ik hoor in de verte een koolmees en een duif. Ze doen hun best, maar het doet me niets. Een onverwachte traan rolt over mijn wang. Het is echt voorbij.