Het tunneltje.

Hijgend zit ik op de fiets, bepakt en bezakt met de spullen die ik op het laatst nog bij elkaar gegraaid heb. Mijn rechterhand omklemt behalve het handvat van een attachékoffertje ook het handvat van mijn stuur. Dat fietst heel vervelend en vraagt om ongelukken, maar daar staat mijn hoofd nu niet naar, ik heb een afspraak en ben aan de late kant.

Aan het eind van de Putselaan scheur ik door oranje stoplichten de Rozestraat op. Ik maak een scherpe bocht naar rechts om de weg over te steken en direct weer naar links de helling af naar het tunneltje onder het spoor. Het koffertje bonkt tegen het stuur. Hard suis ik naar beneden waarbij ik voor het eerst tijdens deze rit stop met trappen. Halverwege de helling knijp ik met mijn enige vrije hand in de handrem. En dan gebeurt datgene wat niemand wilt meemaken die op een fiets in vliegende vaart naar beneden suist, behangen met tassen en met maar een hand aan het stuur: ik hoor knap. Knap! Bijna onmiddellijk begrijp ik wat er aan de hand is. Een tweede keer knijpen heeft geen zin maar ik doe het toch. Een loos gebaar. Mijn snelheid neemt alleen maar toe waarbij de remkabel zorgeloos in de lucht slingert. Daar waar ik het tunneltje naar rechts zou moeten nemen vlieg ik rechtdoor en smak met een geweldige klap tegen een betonnen trap. Om mij heen is het stil. Ik hoor alleen van heel ver weg een raar donker en langgerekt geluid. Het komt uit mijn keel. Ik kreun , ik heb pijn en ik zit vast. En terwijl ik daar op de treden van die trap tussen het metaal van mijn fiets lig, zie ik dat een Marokkaanse jongen zijn fiets neerzet en behoedzaam op mij af komt lopen. Ook dat nog. Maar ik geef me hulpeloos over. Het is letterlijk het enige dat ik kan doen.

Twee handen pakken mij vast. Armen ondersteunen mij. Ik ga op de trap zitten, mijn fiets wordt tegen een muur gezet. Koffertje en tassen ernaast. En ik zit daar te huilen van de pijn en de schrik. De jongen komt bij mij zitten. Kan ik iets voor u doen, is er iemand die u hier op kan halen? Ik piep dat ik een afspraak heb, dat ik daar naar toe moet. Mijn fiets is aan flarden, lopen kan ik niet. Hier, neem mijn fiets maar, ik woon hier vlakbij. Ik zet uw fiets in de berging, dan kunt u die van de week weer ophalen. De jongen geeft zijn fiets en zijn 06 nummer aan mij. Hij bindt mijn koffertje tussen de snelbinders van de bagagedrager. Even later rij ik langzaam en nog bevend door de Oranjeboomstraat, nog op tijd voor mijn afspraak. Alles doet pijn maar mijn hoofd is zeer helder. Het gaat goed met Nederland, heel goed.