De kermis was een heel ander verhaal, daar ging je elk jaar heen aan de hand van je vader. Stevige knuist, waar je hele hand in verdween, zo veilig en vertrouwd, die wist de weg en had het overzicht. Blindelings werd je geleid door de mensenmassa’s naar weer een nieuw apparaat dat snel, kleurrijk en met veel lawaai rondschoot, waar je misschien in mocht met hem.

De grijpertjes met ECHTE horloges en knuffels, daar liet je je vaderhand los. Vol begeerte keek je naar een knuffelkonijn. De grijper had geen kracht. Als de wegkwijnende handdruk van je oma aaide de grijper oren, een voorpootje, om daarna weer terug te trekken en als een slap kippenklauwtje na te trillen.

Zuchtend pakte je je vaders warme hand weer, om de wereld samen verder te ontdekken. Hij liep anders nu, langzamer, niet meer zo doelgericht, zijn hand was niet stevig. Toen je opkeek zag je dat die hand bij een totaal vreemde man hoorde. Maar voor je radeloze tranen naar buiten konden komen was je vader daar, een eindje verderop, lachend en hij stak zijn armen uit. En jij, kleine Carolientje, rende naar je vader, je held.