De lift 

Ik realiseer me dat er iets mis is als mijn computer niet wil opstarten. Ik hoor geen gezoem en er gaan geen lichtjes branden. Lopend door het huis klik ik op de lichtschakelaars: geen lamp gaat branden.Op de slaapkamer zie ik dat de wekker staat te knipperen. De stroom is uitgevallen. Alleen bij mij of ook bij de buren? Ik loop naar buiten. Voor de ingang van hun 55+ flat staan wat bewoners met elkaar te praten. Hebben jullie ook geen elektriciteit? vraag ik. Nee, wij hebben ook geen elektriciteit, roepen ze in koor. Niemand heeft elektriciteit. Heel zuid ligt plat. Heel zuid ligt plat? Ik kijk om mij heen het drukke verkeer in. Alles  lijkt volkomen normaal, alleen de klok in het midden van het plein wijst een half uur eerder aan. Er komen nog wat mensen uit hun huizen, het is koud en toch loopt iedereen de straat op. Ik kijk naar boven en zie door de glazen liftkoker van de flat een mevrouw in de lift staan.  Er staat een mevrouw in de lift, zeg ik tegen mijn buurman. Ja, die staat daar en daar komt ze voorlopig niet meer uit. Het klinkt hilarisch. Ik loop naar het glas en zwaai naar de mevrouw. Die zwaait vriendelijk terug, met een voorzichtige glimlach. Het is een beeld van grote hoogte en niet alleen letterlijk, de mevrouw staat zo berustend op ons neer te kijken, dat ze iets weg heeft van de oude koningin, Juliana. Ze heeft een jas aan, een hoedje op en een tasje in haar hand. Dan komt er een buurvrouw uit de flat  met een thermoskan in haar hand. Ze heeft ook bekertjes bij zich. Wie wil koffie? Ik krijg ook een bekertje, de koffie smaakt naar lang geleden, met melk en heel zoet. De mevrouw in de lift leunt een beetje schuin tegen de wand. Alsof ze eigenlijk wil gaan zitten maar toch ook weer niet. Moeten we de brandweer niet bellen? vraag ik aan het groepje. Is al gedaan, mompelt de buurman terwijl hij van zijn koffie slurpt. Niemand in het groepje zegt nog wat. Ineens komt de lift in beweging. De mevrouw valt van schrik bijna om. Het groepje stommelt naar de liftingang. De mevrouw wandelt alsof er niets gebeurt is de lift uit. Iedereen roept door elkaar. Ze wordt op haar schouders geslagen en gefeliciteerd. Ze lacht een beetje onzeker en loopt de trap op naar haar flat. Dan zegt de buurman tegen mij: Ze is negentig en stokdoof, haar zie ik niet zo snel meer die lift in gaan.

Ik ga naar huis. De wijzers van de klok op het plein draaien hard in het rond.