Een jaar eerder zaten we er namelijk ook. Mijn oom was toen 50 jaar getrouwd met zijn vrouw. Het was een hele mooie avond, maar ook erg emotioneel. Mijn tante had namelijk niet lang meer te leven. Ze had kanker. We waren allemaal ontzettend blij dat ze dit nog mocht meemaken, maar het idee dat dit wel eens de laatste keer kon zijn was ontzettend moeilijk. Daarna is het allemaal erg snel gegaan. Mijn tante ging steeds sneller achteruit, maar bleef positief. Ik heb ontzettend veel bewondering voor de manier waarop zij in het leven stond. Al was ze zelf nog zo ziek, ze bleef altijd naar anderen vragen en leefde met iedereen mee. Een jaar eerder had ik mijn oma verloren. Dat was een hele moeilijke periode. Daarna besefte ik dat mijn tante eigenlijk ook als een oma voor me was...

Bij familiedagen en verjaardagen van haar kinderen en kleinkinderen waren mijn zus, broertje en ik er ook altijd bij. Mijn vader had dan ook een speciale band met zijn oudere zus en haar kinderen. Als er een foto werd gemaakt van de kleinkinderen dan stonden wij er ook bij. Zo is het altijd geweest. Ze gaf ons altijd het gevoel dat we er bij hoorden en daar ben ik haar en mijn oom erg dankbaar voor!

De laatste keer dat ik bij mijn tante op bezoek ging kon ze niet meer met me praten of op een andere manier met me communiceren. Ze was te zwak en het leek net of ze er al niet meer bij was. Echter, het bijzondere was dat ze even in mijn hand leek te knijpen toen ik afscheid van haar nam. Dat zal ik nooit vergeten.

Nu een jaar later zaten we weer in hetzelfde restaurant. Deze keer omdat mijn oom jarig was. Het was erg gezellig en ook mijn oom heeft genoten. Zo zie je maar dat het leven altijd gewoon doorgaat. Al doet een verlies nog zo'n pijn de wereld draait door en je zult er mee moeten leven. Gelukkig ben ik er van overtuigd dat er meer is na dit leven. Ik zal mijn tante vast nog wel eens terugzien...