Aangespoeld water van Delft aangekondigd bij de levende mens in het westen van Rotterdam. Mijn vader vertelde mij altijd dat Delfshaven vroeger - heel voeger - bij Delft hoorde. Ja, mijn geschiedenislessen kreeg ik al van mijn vader, een trotse Rotterdammer. Weet je waar een bom viel in de tweede wereldoorlog, aan het eind van de weg die naar Schiedam leidt op de Marconiplein; zei hij wel minstens elk jaar toen ik nog kind was.

Ik ben in dit stukje gebied van Rotterdam geboren en opgegroeid, momenteel woon ik er niet meer. Acht jaar geleden ben ik verhuisd. Iedereen verhuisde in die tijd, het was een soort vlucht uit je eigen benarde buurt. Een buurt die je niet meer herkende, waar je niet meer veilig voelde. Je buren waren junkies en dealers, je wereld bestond alleen maar uit veel criminaliteit en geweld in je buurt. Niemand deed er wat aan, zowel de mensen die er wonen niet als die er voor geleerd hebben om met dit soort lui om te gaan. Lui die het verpesten voor ons allemaal, lui die elk kleur en vorm kan hebben en niet specifiek gebonden is aan een etnische afkomst. Gewoon mens die niet weet zich te gedragen omdat het hem of haar nooit is aangeleerd, of door verslaving of grootswaanzin, de kick! Het is een mensheid die het verpest voor elk ander mensheid.

Ik zit in een groep mensen die dit soort situaties wil verbeteren in een woonomgeving. Ik ben een soort mens die er voor geleerd heb om de mensen met elkaar te binden. Dat is niet zo gemakkelijk als je visie is dat het uit mensen zelf moet komen. Elke dag draag je een tas bij je met allerlei gereedschappen om de ene keer wat vast te lijmen en de andere keer een kast te bouwen waar men allerlei boeken in kan doen. Boeken met individuele verhalen over maatschappelijke situaties, sociale relaties, culturele geschiedenis en allerlei sociologische contexten. Elk kast met boeken heeft zijn ruimte en tijd om de verhalen te laten groeien, te ontplooien en zich te ontwikkelen tot een erkend wezen, een tastbaar individu.

Iedereen heeft wat te vertellen, heeft een kwaliteit en wil gehoord worden. Als we het door hebben kunnen we naar elkaar luisteren en elkaar helpen. We kunnen elkaar begrijpen en erkennen, samen leven en beleven. Waarom doen we dat niet? We geven elkaar de schuld terwijl ieder een schuld heeft. We leven nu eenmaal met elkaar dat kunnen we ook zien als een gift, een verrijking in je leven. We moeten proberen om tegen elkaar alles in respect te kunnen zeggen, we moeten proberen om gelijke rechten voor ieder mens te creëren en we moeten ieders stem kunnen laten horen. Want dan alleen kun je met elkaar een band aangaan.

Zonder dat kan je nog zoveel proberen maar een connectie komt niet tot stand. De software wordt niet begrepen, de aanwijzingen zijn niet duidelijk genoeg. Er zit ergens een ruis, of in de computer, of in een programma in de computer of in de nieuwe software die geïnstalleerd moet worden. De apparatuur maakt geen connectie met de computer. Maar ik met mijn technologische kennis komt er aan met mijn tas vol gereedschap en zal eens goed naar de computer kijken en naar de aanwijzingen binnen de installatie van de software.

Na 8 jaar terug te zijn in het Delfts oude haven maar dan als intermediair tussen bewoners, organisaties en overheid probeer ik een band te leggen tussen deze driehoek. Elke dag loop ik door de straten en voel ik de rust die is terug gekeerd, ik voel een buurt waar in de tijd dat ik weg ben geweest hard is gewerkt door bewoners en welzijnsinstellingen. Ik zie een buurt die wil en die er zin in heeft, die met elkaar willen wonen en leven en samen willen beleven. De aanwijzingen in de software wordt langzaam maar zeker begrepen en beet bij beetje steeds meer geïnstalleerd.