- (wiskunde) symbool voor de derde der bekende grootheden
- (natuurkunde) symbool voor de lichtsnelheid in een vacuüm
- (chemie) symbool voor concentratie
- (muziek) symbool voor de C-kleine terts, c-mineur
- (klank) symbool voor de kleine drieklank 'c es g'

In mijn oude buurtje kende ik bijna iedereen. Misschien niet van naam maar dan toch van gezicht. Dat was niet zo moeilijk. We woonden in huizen met tuinen, we deden onze boodschappen in dezelfde winkelstraat en via het kindercircuit (schoolplein, zwemles, clubjes) werden onbekenden al snel vaders-en-moeders-van.

In het centrum ligt dat wat moeilijker. Mijn kind woont allang op zichzelf, ik heb geen hondje uit te laten en de huizen met tuinen zijn hier zeldzaam. Toch wil ik ze leren kennen, mijn nieuwe buurtgenoten. De mensen van de C-site.

Het probleem is dat het grondgebied elke dag wordt overstroomd. Tegen half 8 ’s ochtends komt de vloed opzetten. De golven voeren honderden gemeenteambtenaren, bankemployées, winkelbedienden en andere loonslaven aan. Bij afnemende vloed volgen dan het winkelend publiek, toeristen, zwervers, straatmuzikanten en andere bonte vogels. Zie daar je buurtgenoten maar eens uit te pikken! Pas als het eb wordt, zo tegen 5 uur ’s middags, lijkt het wat overzichtelijker.

De BN-ers die binnen de grachtengordel van Lombardkade, Delftse Vaart en Westersingel wonen zijn er natuurlijk gemakkelijk uit te halen. Zo delen Raemon S., onze eigen tennisheld, en ik dezelfde afhaalchinees. Natuurlijk laat ik dan niet merken dat ik hem herken, zo’n jongen heeft ook recht op privacy en ik ken mijn manieren. Daarentegen moest ik Ruud L. onlangs bij Donner strak aankijken toen ik een terloopse doch vriendelijke aanraking van mijn rechterbil meende te voelen.

Maar wie zijn de anderen die vanuit hun skyboxen over de stad waken? Ik meen ze te herkennen aan hun versnelde pas. Ze kijken geen etalages, ze doen gewoon hun ding. Bakker, slager, brievenbus, glasbak. Ik geef ze zelf verzonnen namen: de blinde professor en zijn vrouw, Oranje-Bruin, Dobermann, Roodborstje, het TempoDoeloe-vrouwtje.

Ik probeer onopvallend te kijken: woon je hier of ben je hier even?

Vandaag overkwam het mij zelf. Bij het postkantoor. Naast me stond een mevrouw. Ze keek me onderzoekend aan. Met de blik van ‘hoort-die-hier?’ We verlieten het postkantoor tegelijk. Met versnelde pas liepen we allebei richting Super De Boer. Wij kenden er de weg, geroutineerd plukten we artikelen uit de schappen. In no-time stonden we weer bij de kassa. Zij riep vrolijk ‘hallo’ tegen de cassière, ze maakten een praatje. Dit kon niet missen, zij hoorde hier ook. Postkantoorvrouwtje.

Misschien heb ik ook al een bijnaam. Die Nieuwe, Kleintje of, dat zou erg zijn, De Aanstaarder! Zondag komen mijn buren voor het eerst borrelen. Het is hoog tijd voor de get together, get to know!