Waar begin je aan?

Sinds twee maanden spelen we met ons leven! En dat helemaal vrijwillig! Het gaat vast niet goed met ons, we lijden aan verstandsverbijstering. Sommigen fluisteren zelfs dat we suïcidaal zijn... Welk gezond mens ruilt er nou een comfortabel herenhuis in de veiligste deelgemeente van Rotterdam, Hillegersberg-Schiebroek voor een appartement in het centrum?! Dat doen alleen gestoorden, de 100% ga-ga’s.

Tja, hoe moeten wij de Hillies en de Broekies nu uitleggen wat zij missen en wij hebben?

Wat veiligheid betreft zit het wel goed. Het hoofdbureau van politie staat in onze achtertuin en het huisje van onze congiërge, Opstelten, staat daar vlak naast.

De slotgracht van ons optrekje wordt gevormd door een gekanaliseerd stukje Rotte en als we willen zien hoe laat het is dan kijken we op de klok van de Laurenstoren.

Als je ergens het ritme van de stad wilt horen, is wel het hier. Een heartbeat, die wordt gevormd door een kakafonie aan klanken: piepende trams, het carillon, autoverkeer, kerkbimbams, stemmen, vogeltjes, sirenes.

De doemdenkers werpen tegen dat het plekje wel aardig is, maar dat we toch niet kunnen ontkennen dat onze auto in een beveiligde garage wordt geparkeerd waar we elke maand een flink bedrag voor moeten neertellen. Schijnveiligheid, zeggen ze smalend, jullie leven in schijnveiligheid. Vanuit hun groene oase vertellen ze verontwaardigd over kennissen, collega’s en familieleden die in de stadsjungle die achter de Gordelweg begint de meest afschuwelijke dingen hebben meegemaakt.

Tja, behalve visserslatijn bestaat er ook crimilatijn.

Zullen we ze in de waan laten en net doen alsof we het liefst op handen en voeten naar onze oude wijk willen terugkruipen?

Want stel je toch voor dat iedereen hier ineens wil komen wonen omdat we de waarheid vertellen. Dat het hier fantastisch is, dat de dynamiek van de wereldstad echt voelbaar is. Dat we dagelijks worden ontroerd door de skyline, de weerkaatsing van wolken of juist een strakblauwe lucht in de spiegelruiten van kantoorpanden.

Nee, we verklappen het niet.

Wij laten ze op het vliegtuig stappen om in verre oorden tropische zonsondergangen en full moon parties te zoeken. Vanaf ons balkon zwaaien we als ze over komen vliegen en we ontkurken een goeie fles. De ondergaande zon zet onze horizon in brand. Weldadig dompelt de stad zich onder in goud en oranje. We mijmeren weg in de schermering. Als het autoverkeer is verstilt en de trams niet meer rijden is de stad zilverwit van de volle maan. We horen de vogeltjes in de oude kastanjes van het stadsplantsoen. We weten ons met heel veel mensen van verschillende pluimage. Rotjeknor, all the way.