Nu ik schrijf in een format dat onderdeel is van Rotterdam heeft Koorts voel ik me verplicht daar dus over te schrijven. Maar het feit wil dat ik eigenlijk nooit ergens kom, laat staan bij iets wat dan met Rotterdam heeft Koorts te maken heeft.

Toch vind ik dat ik moet schrijven. Er is meer dan Koorts die Koorts heet. Als Koorts voorbij is blijft Rotterdam gewoon over. En daar gaat het volgens mij om. Alle activiteit , die zich op dit moment openbaart rond Koorts is een soort “topje van de ijsberg” fenomeen. Iedereeen is geïnteresseerd en dat ligt niet in geringe mate aan AntenneRotterdam zelf. Daar heb je weer die selffullfilling prophecy: bedenk het en het is zo !

Vanmorgen om 09.30 uur zaten we aan tafel met een aantal managers van Unilever Bestfoods. (www.unilever.com) Iedereen kent inmiddels hun beroemde gebouw “De Brug” aan de Nassaukade, Kop van Zuid.
We hebben meer dan twee jaar het gebouw gefotografeerd vanuit ons slaapkamerraam. (www.auping.nl) Daaruit is een onwaarschijnlijk mooie serie foto’s ontstaan, die we nu willen toepassen in een kunstwerk in het gebouw zelf. Het gebouw is onderdeel geworden van een tijdsbeeld van de Rotterdamse LUCHT. De verandering van het licht in Rotterdam is in deze serie de kern, het gebouw slechts het alibi voor een lokatiekeuze.
(http://www.consciouschoice.com/2001/cc1407/mappingyourlife1407.html )

Ik heb twee printproeven tussen perspex bij het Beeldgebouw laten maken en ik ben er helemaal weg van. (www.hetbeeldgebouw.nl) .Het lijken geglazuurde tegels, met hetzelfde diepe blauw in de luchten als dat van Marokkaanse moskeetegels. ( http://www.fija-keramiek.com/Glazuur/ glazuur.html)

En in Rotterdam gebeurt dan als vanzelf het volgende:
Ik bel naar Unilever Bestfoods en praat me langs drie secretaresses tot aan de persoon die kennelijk zeggenschap heeft over de vraag die ik stel. Ons werk is bijzonder en dat is de boodschap die ik in drie zinnen moet overbrengen om vervolgens tot een concrete afspraak voor een ontmoeting te komen. (Terwijl ik toen belde keek ik vanachter mijn computer door het tuinraam naar het gebouw, waarin degene zat die ik op dat moment sprak.)

De afspraak komt er en vandaag worden we dus ontvangen.
We krijgen een rondleiding door het gebouw. Het is pas sinds drie weken echt in gebruik, maar het lijkt anders. Overal is activiteit, volle bureau’s lijken al jaren dienst te doen. De enorme ruimtes zijn open en lopen naadloos in elkaar over via allerlei afscheidingen, kasten, lunchunits of transparante wanden. Er is kosten noch moeite gespaard hier een zeer moderne werkomgeving te scheppen (www.maupertuus.nl) . Flexibele werkplekken is ook hier het toverwoord. Wat ook direct voelbaar is is dat het toch allemaal erg vol is. De zevenhonderd werknemers zijn er eigenlijk honderd teveel voor het beschikbare oppervlak. Visueel is het een overdaad. Alles is zichtbaar, constructies, leidingen, opbergsystemen, werkplekken, mensen en het overvloedige uitzicht. Ik zou de hele dag naar buiten zitten kijken, onwaarschijnlijk mooi zijn de vergezichten over Rotterdam. (http://www.panorama.freeler.nl/skylinerotterdam.htm) .Overigens is de accoustiek uitstekend. Ik hoor veel minder dan ik zie en dat geeft een aangenaam rustig gevoel.

We tappen koffie uit zo’n typische lunchcorner, compleet met kookplaat in een RVS-kookeiland. (wie gaat er nu staan koken op zijn werk? Nergens een pan te ontdekken!) Overigens zien we tijdens de rondleiding hoe een aanzienlijk deel van de derde etage ingericht is als proefkeuken om producten te testen.

We nemen plaats aan een enorm lange tafel met vijftien verschillende designstoelen.
Ik vertel waarom we hier zijn en we laten ons werk zien. Na drie zinnen is duidelijk dat we gehoor vinden. Er is aandacht en verwondering en na en kwartier blijkt hoe waardevol de voorbereiding is geweest. We kunnen alle vragen beantwoorden, tot en met de financiële, en we weten ons gesterkt in ons verhaal, wanneer er een suggestie wordt gedaan voor een concrete toepassing in het gebouw. Zo wens ik me al mijn pogingen een kunstwerk ergens onder te brengen. De belangrijkste stap is gezet. We zijn binnen, daar waar we ruim twee jaar buiten op de stoep hebben staan werken. Over een week zullen we horen of er een echte mogelijkheid is om dit werk aldaar te gaan uitvoeren. In goed vertrouwen laten we alle spullen achter.

Mijn eigen achtertuin blijkt meer dan voldoende aanleiding te bieden om in alle facetten deel te zijn van het ultieme Rotterdam heeft Koorts gevoel.

Groet ivo

Array
(
)