KOORTS ? Neem een voorbeeld aan Wilfried
Het is allang 5 mei geweest. Vanwege de enorme druk die daardoor van me afgevallen is (en van mijn gezin) krijg ik van Nicole een verrassend cadeau: “De linkerbil van Bettini” van Wilfried de Jong. Toen me een paar weken geleden gevraagd werd wie ik als voorbeeld, idool zie op dit moment heb ik Wilfried de Jong genoemd. Waarom precies is me niet helemaal duidelijk, maar de impulsreactie zegt meer dan genoeg en ik ben zondermeer overtuigd van het waarheidsgehalte van deze keuze. Ik lees zijn boek terwijl ik kook. De columns zijn kort en krachtig, na drie zinnen ben ik verdwenen in het bewuste onderwerp. Ik kook elke dag, dus het is zo uit, veel te snel naar mijn zin.
Nu ik publiekelijk schrijf voel ik nog meer die bewondering voor de Jong dan voorheen. Wetende dat mijn woorden gelezen worden krijg ik vleugels. Als er zoiets bestaat als “selffullfilling prophecy” dan zou het hiermee wel eens bewaarheid kunnen zijn. (http://217.175.235.200/basisreligion/selfful.htm)
Bij Wilfried de Jong voel ik datzelfde. Zijn Columns, zoals ze verzameld zijn in het boek, zijn doordrongen van dat bewustzijn. Daardoor kan hij zich concentreren op de stijl. Hij weet toch dat het gelezen wordt, dus hij hoeft zich geen zorgen te maken over publieksbereik. En nu, als lezer van het boek krijg ik nog eens een besef van verdubbeling van dat besef, omdat de columns al eerder verschenen zijn in de NRC en dus al eerder gelezen. Ohhh, wat moet dat een lekker gevoel zijn voor hem!
Hij wordt de halve wereld rond gestuurd, volgt wielrenners, voetballers, roeiers en een nooit uit de verf gekomen speerwerper uit België. En waarom ? Gewoon, omdat hij er fantastisch over kan schrijven. Hij zoekt en hij raakt de magie van deze mensen in zijn woorden.
(http://groups.msn.com/NederlandsePaganCommunity/magie.msnw) En tegelijk is direct duidelijk dat hij de enige is die deze mensen op deze wijze ervaart. Tenslotte gaat het bij de normale supporter om heel andere dingen. (www.feyenoordhvh.nl/).
(Ik ruik dat de macaroni aardig gaar begint te worden, de spinazie is ontdooit, ik moet even knoflook snijden.)
Ik heb niet veel met sport, behalve dan met judo en schaatsen op natuurijs. Beide zijn “buiten categoriaal”, wanneer je de veertig nadert en er mee bezig bent. Alle sportbagger die ongewild dagelijks aan mijn netvlies voorbij trekt heeft daar niets mee van doen. Stel toch dat er net zoveel aandacht zou zijn voor beeldende kunst als voor sport ? Wilfried weet uit al die bagger diamanten te filteren, die uiteraard over zijn eigen bevlogenheid gaan. En dat is pure Rotterdamse Kunst.
Hij woont twee straten van me vandaan, ik zie hem bijna dagelijks, wanneer we onze kinderschare toevertrouwen aan de zorg van de school. Zou Wilfried iets weten van Rotterdam heeft KOORTS ? Hij heeft het al jaren, getuige zijn onuitputtelijke hoeveelheid kunstuitingen, waarvan we kunnen genieten. En zijn Rotterdammerschap steekt hij daarbij niet onder stoelen of banken.
Op straat zie ik affiches met “Ivo durft”, waarop Ivo opstelten in judopak samen met Deborah Gravenstein op de mat staat.
(http://80.95.161.43/OBR/Bestanden/NieuwsbriefRotterdamDurft2.htm) Wilfried is in het straatbeeld zonder affiches, hij durft al jaren en vertegenwoordigt een KOORTS waar ik nog lang niet aan kan tippen. Eens de best geklede man van het jaar bovendien.
Groet ivo
