De stadiontour is nu voorbij. In Excelsior hebben we het nog het meest naar ons zin gehad. Daar hadden we tijd genoeg voor een pauze en begeleiders konden op de tribune naar het dansspectakel kijken.

Bij Feyenoord konden sommigen dat (anderen trokken zich daar niets van aan en konden binnenkomen zonder bandje), maar er was daar geen mogelijkheid voor de meiden om even lekker ergens te dollen, zodat het voor hen ook een uitje was.

Het was vreemd om in de stadions te zitten. In Excelsior verkozen heel veel mensen het halen van een biertje of iets anders boven dit dansspektakel. Daar snap ik niets van.

In het Feyenoordstadion waren de meiden wel erg vroeg ingepland. Wel een uur voor de wedstrijd of zo. Er zat al een handjevol mensen, en jawel, er was wat applaus te horen.

Dat was wel een beetje jammer, ik had toch wel op een groter succes gehoopt, vanwege het enthousiasme van die meiden.

Maar, de meiden hebben het dus hartstikke leuk gevonden. Ik denk ook wel dat de doelstelling van dit project, om meiden meer met dansen in aanraking te brengen, wel geholpen heeft voor deze groep. Juist omdat er wat te beleven is naast de gebruikelijke streetdance die ze gewoonlijk hebben, zijn ze nu extra gemotiveerd om er mee door te gaan.

Ook kwamen sommige meiden, omdat ze toevallig een keer op vrijdagavond bij de Brink kwamen, in aanraking met de rapcursus die daar gegeven wordt. Een paar hebben zich ingeschreven. En nu de meiden toch gewend zijn om twee keer in de week les te hebben, vinden ze het ook niet moeilijk om naast de streetdance nog een breakdanceles te gaan nemen. Die gaat starten in mei en heeft nu 16 inschrijvingen (waaronder de stadionspektakelgirls).

Van juf Maureen, die de dans aan de meiden geleerd had, hebben de meiden afgelopen zondag afscheid genomen. Ik had het idee dat er wel een leuke band tussen haar en de groep was ontstaan. Ze vonden het erg jammer dat ze haar niet meer zagen en bleven aan me vragen of ik wel een kadootje voor haar wilde kopen. Ik heb een van de meiden geld gegeven en ze had een hartstikke leuk kadootje voor de juf gekocht.

Maar ik zal Maureen zelf even aan het woord laten:

Dansspektakel Stadiontour 2005!

Vorig jaar (om precies te zijn 7 januari 2004 t/m 5 maart 2004) heb ik stage gelopen als regieassistente, choreografe en stagemanager bij een opera, genaamd: ‘Liduina’. Daar heb ik één van de organisatoren van het Dansspektakel Stadiontour 2005, Femke Schot, leren kennen. Toen mijn stage erop zat, heb ik niks meer vernomen van de mensen waarmee ik toentertijd had samengewerkt en ging probleemloos over naar de 3de klas van de MBO-Theaterschool. Tot ik op een dag werd gebeld door Femke Schot. Zij vertelde mij over het dansproject en vroeg of ik interesse had om als dansdocente de choreografieën aan een groep meiden aan te leren. Het leek mij erg leuk om hieraan mee te werken en ik werd steeds enthousiaster. En toen was het zover… Mijn eerste dansles met de meiden van De Brink (leslocatie). Toen ik het leslokaal binnenstapte was het wel even schrikken. Er waren geen spiegels! Iets waar ik erg aan gewend was geraakt tijdens het lesgeven. Dat was dus een beetje jammer. Gelukkig heb ik noch de leerlingen hier verder last van ondervonden. Mijn klasje bestond uit 15 meiden in de leeftijdscategorie van 8 tot 13 jaar. Helaas moest één van de meiden er in een later stadium uit gezet worden vanwege overmatig verzuim. De meiden waren de eerste 2 á 3 lessen erg teruggetrokken en durfden nog niet veel. Dit kwam mede door mijn manier van lesgeven. Ik wilde graag het beste uit ze naar boven halen en was erg detail gericht. De leerlingen aan wie ik voorheen had lesgegeven zaten op theaterscholen. De instelling is dan vaak anders. Het is voor de meeste ook niet zomaar een hobby. Ik stond dan ook bekend om het drillen en dat werd ook, gelukkig, op prijs gesteld. De meiden moesten hier erg aan wennen en ik besloot om mijn manier van lesgeven iets aan te passen. Onder aanpassen versta ik verzachten. Dit bleek te helpen. Al gauw ontstond er een ontspannen sfeer zonder gêne. Het was een hele fijne ervaring om met deze meiden te werken. Ze deden hun best en pikten dingen vrij snel op. Wat ook erg belangrijk was, was dat ze elkaar hielpen als ze het even niet meer wisten. Ze waren erg behulpzaam en alert. Op vrijdag 15 april was onze eerste optreden. Iedereen was toen zenuwachtig en sommigen zelfs vermoeid omdat ze meteen van kamp door gereden waren naar het Spartastadion. Het was ook de eerste keer dat ze geconfronteerd werden met de kostuums en ik had de mijne alvast aangetrokken. Onze kostuums waren oranje en bestonden uit een lange broek met daar overheen een jurk, tot aan onze knieën, en om onze heupen een sjaal gebonden. Tot slot hadden we allemaal witte puntsokken aan. Toen ze mij al van verre zagen, lagen ze allemaal zo goed als in een deuk. Ze vonden het er niet uitzien. Gelukkig hebben ze het allemaal wel aangedaan. Hierna gingen we op een veldje, iets verderop, met 500 meiden de dans oefenen. Het ging er nogal chaotisch aan toe: de  muziek stond veel te zacht, de plek van opkomst was veel te smal en de organisatoren waren veel te chagrijnig en opgefokt waardoor de meiden het allemaal niet meer zagen zitten. Na het oppeppen waren ze gekalmeerd, maar niet meer zo enthousiast, totdat ze op moesten. De adrenaline gierde door hun lijven en ze genoten er optimaal van. Het ging perfect, op een paar schoonheidsfoutjes na. Naderhand was iedereen enthousiast en wilden ze nog een keer, maar daar moesten ze een weekje op wachten. Een week later, vrijdag 22 april, stonden we in het Excelsior stadion waar we een stuk warmer werden ontvangen. De meiden waren inmiddels al aan hun outfit gewend en ons optreden liep gesmeerd. Het ging zeer goed. Aanstaande zondag, 1 mei, staan we in de Kuip. Dat is het toppunt en iedereen kijkt ernaar uit. Dit was een zeer geslaagd project en ik ben een topervaring rijker. Maureen A. Bechoe

Hetgeen waar Maureen tegenaan liep was mij al te goed bekend. Het is mijn werk om in Vreewijk activiteiten op te zetten voor meisjes. Streetdance is een activiteit waar de meiden echt op af komen. Ik zocht een streetdance juf. Maar die zijn dus echt zeldzaam. Ik had al 25 inschrijvingen en nog steeds geen docent, en ik dacht: “Oef”. Ik heb dus wel een behoorlijk balletverleden en toen dacht ik: “Nou weet je wat, dan doe ik het toch zelf.”

De meiden hadden snel in de gaten dat ik helemaal geen streetdancejuf was, maar een balletjuf. Ballet is echt een vies woord voor die meiden. Ik had ze voor de keuze gesteld. Ze waren echt niet verplicht om te komen. Ze wilden toch graag en sommige dingen die ik deed waren best lauw (vrij vertaald is dit een groot compliment van meiden in die leeftijd). Maar het bleef gemekker over het feit dat het niet echt streetdance was.

Ik zou het liefst ook zo’n juf zijn die streng op de gespitste voeten en de juiste hoogte van de armen let. Maar dat zat er helaas niet in. Daar komen de meiden niet voor in een buurthuis. Die willen gewoon streetdansen en dat is iets anders. Streetdance-achtige jazzballet is dat gewoon niet. Ik begon het gemor best wel beu te worden en als een geschenk uit de hemel belde een streetdancedocent met de vraag of ik nog iemand nodig had. ‘Jaaaaaah, heel erg’ was mijn antwoord. Nu geeft ze les aan de meiden en ik zie dat ze veel fijner dansen.

Dat is gewoon hun ding.

Ik zag Maureen in het begin ook erg streng zijn voor de meiden. Aanvankelijk was ik nieuwsgierig naar hoe dat bij haar zou werken. Ik vond het goed dat ze later wat zachter was geworden, want voor de meiden is plezier veel belangrijker dan al die mooie doelstellingen die wij voor ze hebben. En echt ongelijk hebben ze daar nou ook weer niet in.

Wel, de Dansspectakelstadiontour was in ieder geval voor de deelnemers en betrokkenen een hele belevenis geweest. Voor de genen die dit alles gemist hebben en na het lezen van de twee geschreven artikelen menen iets ongelooflijk belangrijks gemist te hebben:

misschien is er nog een optreden in juni.

Hou het in de gaten, dan kun je er bij zijn.