De postcode: sleutel tot het bestaan

Toen we begonnen met de bouw van Wijn of Water op de Lloydpier, een gebied waar de eerste definitieve bebouwing pas over jaren gerealiseerd zal zijn, stonden we er niet bij stil wat er komt kijken bij simpele zaken als elektriciteit, waterleiding, riool, kabel. Al dit soort zaken, die ooit aangeduid werden als nutsvoorzieningen (voorzieningen in het algemeen belang) en toen nog onder gemeentelijk beheer vielen, worden nu aangelegd en beheerd door (semi) private bedrijven.

Onder het motto van marktwerking, u weet wel, dat betekent dat je als manager een bonus opstrijkt, wanneer klanten weglopen omdat er niets deugt van de service (ja ik weet het, dit is een tikkeltje demagogisch, dat past normaal gesproken niet bij de genuanceerde stijl waarvan de meeste mensen mij kennen maar soms is het open doel te verleidelijk om niet een schot te wagen) werd de afgelopen jaren het ene gemeentelijke bedrijf na het andere geprivatiseerd. Dus heb je nu te maken met toch al snel een tiental organisaties waarbij je gedaan moet krijgen dat ze zo goed willen zijn om hun product aan je te verkopen. Leuk hoor, marktwerking, maar zolang je nog moet smeken en zelf eerst een aanbetaling moet doen voordat men überhaupt een offerte wil komen uitbrengen voor een dienst, klopt er iets niet.

En dat alles balt zich samen in de sleutel: postcode. Als eenmaal, na ontelbare telefoontjes die ene medewerker de machinerie in werking heeft gezet, als alle informatie drie keer opgestuurd is, als een zelfde contract voor de vierde keer ondertekend is, als de fax bijna instort van alle tekeningen en gegevens die over en weer zijn gegaan, kortom als je denkt dat het rond is, komt die ene vraag: uw huisnummer en postcode alstublieft. Iedereen weet waar Wijn of Water komt, men weet waar het ‘utility duct’ zit waar vandaan leidingen getrokken moeten worden en waar ze bij Wijn of Water naar binnen moeten, men heeft ter plekke de situatie opgenomen maar zonder huisnummer en postcode kan de aanvraag niet ingevoerd worden en niet ingepland worden.

Een postcode krijg je pas als je een bouwvergunning kan overleggen. Dat die bouwvergunning in concept rond is en alleen nog wacht op de handtekening van  het dagelijks bestuur van de deelgemeente, is een mededeling die niet veel indruk maakt. De hele situatie maakt ons wisselend wanhopig, woedend, verdrietig, laconiek, giechelig, kortom, wie een indruk wil krijgen van de peilloze diepten van het bestaan en de bijbehorende gemoedtoestanden, kan ik een gesprek aan raden met Ellen, ons onvolprezen bureauhoofd dat probeert voor elkaar te krijgen wat zelfs het Bureau Leidingen van de gemeente Rotterdam niet lukt: namelijk dat voor een bepaald tijdstip en liefst nog op een gecoördineerde wijze alle voorzieningen aangelegd worden.

Werkelijk alles heeft ze uit de kast gehaald en wie Ellen kent, weet dat niet veel mensen bestand zijn tegen haar aanpak. Vriendelijke verzoeken, volhardend blijven terugbellen, samenspannen, flirten, dreigen (wilt u werkelijk dat de landelijke pers straks schrijft dat Wijn of Water door uw toedoen zonder Water zit?), woedend worden, huilen, kortom alle snaren heeft ze bespeeld. Met soms als enige resultaat een ernstige dissonant:  “Ja, ik heb hier een mevrouwtje aan de telefoon, ze zegt dat ze van wijn of water is, weet jij daar iets van, ik geloof dat ze een beetje over de rooie is” …

Soms, heel soms, gebeurt er dan toch nog een wondertje. Dan komt De Grote Erkenning binnen; we bestaan! We hebben een adres met postcode! Dat dat op mijn verjaardag gebeurt en dat ik als zondagskind geboren ben, dat is natuurlijk toeval. Dat het uiteindelijk gelukt is en dat alles wellicht toch nog op tijd gerealiseerd kan worden, dat is geen toeval. Dat danken we aan Ellen.

“Wat is uw postcode, mevrouw?”. Als Ellen later aan haar kleinkinderen moet uitleggen waarom deze simpele vraag haar nachtmerries bezorgd, zullen ze haar dan geloven?