Uit eigen ervaring weet ik dat je burenoverlast niet moet onderschatten. Nog altijd dank ik de dag dat mijn buurvrouw, type Rotterdamse Coby, besloot te verhuizen. Achteraf gezien was het een interessante buurvrouw, eentje die voor genoeg verhalen heeft gezorgd om haar nimmer te vergeten. Destijds dacht ik daar heel anders over.. De (keiharde) muziek was nog te pruimen; als student heb ik ook wel eens een feestje en mag ik graag een plaatje draaien, maar meestal niet in mijn eentje tot een uur of 4 ’s nachts. Zij had echter de gewoonte om 10 keer achter elkaar I’m crucified (Army of Lovers, remember?) te draaien, tot op het punt dat ik in mijn trillende bed hoopte dat ze daadwerkelijk gekruisigd werd.

Het schreeuwen was al een stuk minder aangenaam. Hoewel ze altijd alleen was tijdens haar buien werden hele volksstammen stijf gescholden. Werkelijk; mocht er zoiets bestaan als het groene scheldwoordenboekje, dan heeft zij dat in al die nachten van begin tot eind voorgedragen. Ironisch was de avond waarop ik, gezellig met mijn vriendin op de bank een romantische film kijkend, mijn hysterisch aanbellende buurvrouw op de stoep kreeg met het vriendelijke verzoek of ‘het godverdomme nu eens afgelopen was met die teringherrie de hele tijd!!!’.

Dit alles viel echter in het niet bij het ‘tegen-de-muur-smijten-van-ondefinieerbare-voorwerpen’, wat haar favoriete sport bleek te zijn. Menig discussie heb ik gevoerd met mijn huisgenoot, over welke attributen zij hiervoor gebruikte. Serviesgoed lag voor de hand, maar het klonk meer als grote knikkers die het gruis uit de muur deden spatten. Heel even dachten we zelfs aan haar poedel, maar tot onze geruststelling liep het beestje overdag vrolijk onze stoep te bevuilen. Want dat was het gekke; na weer een doorwaakte nacht begroette de buurvrouw ons met een hartelijk ‘goedemorgen’ in het trappenhuis, zonder enige spoor van berouw of schaamte. Alsof ze geen idee had wat ze enkele uren daarvoor had veroorzaakt, en eerlijk gezegd geloof ik dat zelf ook nog steeds.

Mijn buurvrouw, zo hoorde ik van andere buren, slikte medicijnen om haar emotionele huishouding op orde te houden. In plaats van een glaasje water om de pillen mee weg te spoelen, gebruikte ze herhaaldelijk een glaasje wijn – of nog iets sterkers. Hoewel ik blij ben dat ze vertrokken is, vormt dit natuurlijk niet de oplossing. Ik heb medelijden met haar nieuwe buren, maar eigenlijk nog het meeste met mijn ex-buurvrouw zelf. Zij had hulp nodig en die werd niet geboden. De spaarzame keren dat de politie wél kwam opdagen na een telefoontje werd de boel gesust, wachtend op de volgende uitbarsting. Een structurele oplossing werd niet geboden.

Het VVD-plan voorziet wel in een structurele aanpak. Zo mogen probleemhuurders niet in gehorige woningen geplaatst worden en komt er een zwarte lijst van personen die zich stelselmatig bezondigen aan het veroorzaken van extreme woonoverlast. Zodra een persoon op deze lijst overlast veroorzaakt komt de politie in alle gevallen in actie.

Het plan slaat echter door, wanneer gesteld wordt dat bewoners die zoveel overlast veroorzaken dat zij in geen enkele buurt kunnen wonen zonder overdadig veel overlast te veroorzaken, moeten verhuizen naar speciale woningen in een relatief afgelegen gebied. Iedere stad haar eigen Tokkiewijk! Alle ophef rond het tv-programma Probleemwijken doet de beleidsmakers niet beseffen dat dit de verkeerde keuze is. In Nederland is men er na jaren achtergekomen dat een opeenhoping van allochtonen in dezelfde buurt een ongewenste situatie is. Niet alleen omdat dit de integratie zou bemoeilijken, maar ook omdat dit economische en sociale armoede in de hand werkt. En nu wil de VVD bewust no-go-area’s gaan creëren voor mensen die, daar mogen we toch vanuit gaan, economisch en sociaal onderaan de maatschappelijke ladder staan! Het lijkt mij verstandiger (en humaner) om deze mensen een helpende hand te bieden, in plaats van ze in een kunstmatige getto te dumpen.