Omdat ik had meegeholpen aan een Rotterdams filmpje, werd ik uitgenodigd voor de première ervan in het Spui-theater in Den Haag. Wat zou het zijn geworden?
Filmstad (.org) Den Haag organiseert al zo’n 10 jaar het project Filmblik. Jonge filmmakers en kunstenaars krijgen de gelegenheid een 16mm film te maken, met beperkingen dat wel. Elke kunstenaar krijgt één filmblik waarin 120 meter film zit, dat is 10 minuten. Dat is materiaal waar de film (het filmpje) mee geschoten moet worden. De uiteindelijke filmpjes worden dus korter dan 10 minuten, er mislukt immers wel eens een scène. Niet bij de Rotterdamse kunstenaar Reinaart Vanhoe, die perste elf-en-halve minuut uit het filmblik.
Vanhoe’s(t) werk werd als laatste in een rij van zes filmblikken gepresenteerd. Elke deelnemer screende naast zijn of haar filmblik ook wat ander werk als aanvulling of juist contrast. Het geheel had een hoog experimenteel filmfestival gehalte. Na ongeveer 2 uur filmpjes van wisselende kwaliteit was Reinaart aan de beurt. Ik had hoge verwachtingen en inmiddels flinke dorst. Over Reinaart’s ‘voorprogramma’ wil ik het hier niet hebben, dat leidt maar af. Wat heeft hij gedaan met die 120 meter film? Ik had voor hem, samen met Martine, voor vogel gespeeld op het dak van gebouw 1989, bij Rijnhaven. “Hello Film” gaat over film, niet over vogels. Film is licht, zonder licht geen film, dat was het vertrekpunt. We zagen veel grafisch zwart/wit waarin dit aanschouwelijk werd gemaakt. Zoals witte puntjes in een zwart vlak, het beeld diagonaal verdeeld in zwart wit, wit, zwart. Een steeds sneller schuivende zwarte balk van links naar rechts. Vier wandelaarsters die hun brood oppeuzelen op een bankje in het park. Zwart/wit snel afgewisseld. Mensvogels die landen op het dak van een gebouw en fladderend heen en weer lopen. Zwarte puntjes in wit vlak. Een wit balletje dat chaotisch in het zwarte beeld stuitert. Dat het meer werd dan 10 minuten kwam volgens mij door het zwart. Best een moeilijk filmpje, dus. De muziek / het geluid ben ik vergeten behalve dat ik weet dat ik daarover geen vragen had.
Wat zeg je dan als je weer buiten staat? Wat kun je erover zeggen? Ik wist het niet. Ik meed Reinaart een beetje. Gelukkig moest hij veel netwerken. Twee mensen brachten voor mij helderheid in het concept, zijn vriendin en zijn leerling. Kijk, als je in een bioscoop zit dan zit je daar met allerlei taken for granted codes (esthetiek, drama, spanning, close up, long shot etc.). Pas wanneer die codes worden doorbroken realiseer je je dat je naar het medium film zit te kijken en kun je je bewust worden van die vanzelfsprekende codes. Dus behalve over film in zijn meest rudimentaire vorm (licht) ging Hello Film ook over filmconventies. Een ge(s)laagd werk dus. Opgetogen ging ik weer naar huis, ik had iets geleerd. Ik was mij bewust geworden. Rest mij de vraag of ik dat inzicht ook zonder de uitleg van derden had kunnen verwerven.
