Ons internationale congres wordt gehouden in het Grimaldi Forum, een glazen aquarium waarvan de ontwerper ongetwijfeld was geïnspireerd door een diamant. Hoewel ik slecht had geslapen, (een luxe hotel staat helaas niet garant voor een goede nachtrust) was de wandeling naar het congrescentrum door de Japanse tuin heerlijk ontspannend. Beetje jammer dat Prins Albert was verhinderd voor het openen van het congres maar voor de rest had de organisatie van het congres het goed laten verlopen.

Drie dagenlang werden we overladen met informatie over allerlei onderzoeken en ontwikkelingen van voertuigtechnologieën maar het leukste deel van het congres waren toch het test-rijden, de meeste voertuigen zijn namelijk (nog) niet verkrijgbaar of testbaar. Zo heb ik al een rit gemaakt door Monaco in een waterstofauto op een Formule 1 route, toch wel stoer!

Ik besef ineens ook dat de Aziatische landen echt veel verder zijn dan de Europese landen, de Japanse merken met hun hybride auto’s, waarvan 1 dit jaar “auto van het jaar 2005” is geworden, verder heeft een Koreaans automerk al een ‘volwassen’ waterstofauto op hun markt beschikbaar, zo blijken er in Katmandu (Nepal), 600 elektrische busjes rond te rijden en is ook Peking bezig met het invoeren van verschillende soorten schone voertuigen.

Het congres volgen viel uiteindelijk ontzettend tegen, het was zo verleidelijk om in al die verschillende auto’s Monaco door te crossen of uitgebreid in de zon te gaan liggen op het aan-zee-terras van het congres, heerlijk die 25 graden!

Stappen is trouwens niet aan te raden, een watertje bij Jimmy’z, zou een prijskaartje hebben van wel 27 euro maar dan heb je wel veel kans allerlei Elites tegen het lijf te lopen. Tenzij je ze, net als ik, gewoon op straat tegen het lijf loopt, zo liep ik echt bijna letterlijk tegen Jack Nicholson op in een dure winkelstraat. Hij glimlachte vriendelijk, terwijl ik maar zat te denken waar ik die man ook alweer van kende…  

Het sociale event van het congres was ook echt op zijn Monte Carlo’s georganiseerd, een Galadiner in het Monte Carlo Grand Hotel, voor mij een leuk excuus om lekker opgetut eruit te zien. Het gezelschap aan tafel bestond voornamelijk uit Japanners en Italianen, allemaal mannen, en ik moet zeggen, het werd een boeiende avond met veel gelach! Mijn interesse om Japan eens te bezoeken stond vast.

De volgende ochtend in een sessie met veel vermoeiende gezichten, laatkomers en overgebleven katers werden we overrompeld met het nieuws dat Prins Rainier in de ochtend was overleden. Er werd enkele minuten stilte gehouden in de zaal waarbij daarna alle Monaco’ers het congres verlieten, er hing een ongemakkelijke sfeer in de tijd die volgde. Buiten was het akelig stil geworden, de meeste winkels en restaurantjes waren gesloten uit respect voor de Prins en straten waren nu alleen nog maar gevuld met rondlopende toeristen en wachtende journalisten. Het oude stadsgedeelte rondom het paleis zag er verlaten en zwaarbeveiligd uit behalve rondom het ziekenhuis, waar het een enorme drukte was door de aanwezigheid van tientallen busjes met pers die allemaal kleine kampjes hadden opgezet. Ik bedacht me op dat moment dat een journalist hier het vast enorm druk moest hebben met al die elites die hier wonen, rusten en vooral wanneer ze zich misdragen!