“Redde wie zie redde kan” geen slechte titel. Weer een Belgische voorstelling op de Rotterdamse planken, met een tekst van de Oostenrijkse schrijver Thomas Bernard. Goed? Mwa. Ondanks het politieke engagement van de schrijver een overbodige interpretatie door STAN.
Thomas Bernard staat bekend om zijn kritiek op de Oostenrijkse elite die er volgens hem een kleinburgerlijke moraal op na houdt. Onder de zelfingenomenheid over de goede manieren en verfijnde smaak sluimert het fascisme. STAN speelde al eerder Thomas Bernard en bewerkte deze keer enkele van zijn Dramoletten (korte stukken) waarin de Oostenrijkse elite wordt gefileerd. Vijf korte stukken in een chaotische decor, dat je met enige fantasie zou kunnen interpreteren als het morele verval van het naoorlogse Oostenrijk. Het enige dat nog wat allure heeft is de strass kroonluchter; goed fout, dat wel. De rest van de meubelen ligt onder een groot zeildoek dat de acteurs aan het begin van de voorstelling hebben neergelaten. Een goed vertelde mop over een Marokkaanse opticien in Antwerpen zet de toon. STAN brengt met groot spel, slapstick, verkleedpartijen en de 5x de Radetskimars de vijf minidrama’s.
Op 12 november 1944 zonk slagschip de Tirpitz. Meneer Schafhofen was een goed mens. Hij collecteerde voor de Sahel en is overreden door een luizige Turk. Kinderen maken dat kunnen ze, ze vreten ons nog eens op. De kapotgeschoten parachutisten op Kreta zijn stuk voor stuk helden. Elfride schiet altijd leeuwen als ze naar Afrika met vakantie gaat. Wij gaan naar Ghana. Hitler zou wel geweten hebben wat hij moest doen. De staat moest die krakers toch beter op sluiten. Mensen die kinderen maken zonder het verstand erbij te hebben, moeten worden gestraft.
De fascistoïde verontwaardiging van de personages shockeert me niet. Ze komen me voor als clichés. Ik voel me ook niet aangesproken omdat ik wel eens om een foute mop lach. Wat wil STAN mij vertellen? Al is de thematiek van Bernard actueel toch vind ik het overbodig. Die 50 mensen in het schouwburgzaaltje, moeten die hun burgerlijkheid worden ingewreven. Volgens mij zat de zaal vol met weldenkende linksachtige types die de les van STAN/Bernard niet nodig hebben. Theatraal gezien was het wel aardig, maar als je zo nadrukkelijk geëngageerd theater maakt, hoef je wat mij betreft niet zulke karikaturale personages neer te zeggen. Nee, de Vlaamse theatermakers op bezoek in Rotterdam zijn niet altijd geweldig.
Gezien: Schouwburg Kleine Zaal, 9 april 2005
Door: Theatergroep STAN
Spelers: Jolente De Keersmaeker, Sara De Roo en Damiaan de Schrijver.
Makers: Inge Büscher, Raf De Clercq, Matthias de Koning, Thomas Walgrave
Nog te zien eind april in Leuven.
