Een weekje Zwitserse Antroposofie.
Na een omgeleide autoreis van bijna 10 uur kwamen we aan bij het Goetheanum. Ik heb maar een klein gedeelte van de reis gereden, want ik moest erg wennen aan die grote bak van Rick, mijn collega. Toen we geconstateerd hadden dat we verdwaald waren, besloot ik ook dat ik het stuur weer aan hem overdroeg.
Er was geen reden tot paniek en geen gestress. We pakten de routebeschrijving erbij en na een paar minuten, waren we weer vol goede moed. Zo leken we een paar keer de weg kwijt te raken, maar als je eenmaal bij plaats van bestemming bent, ben je die extra 150 kilometer zo weer vergeten.
Het Goetheanum
Het lijkt alsof ik terecht kom in een sprookje. De omgeving is werkelijk schitterend, met bergachtige groene landschappen en de huizen zijn naar mijn idee in een Gaudi stijl gebouwd. Niks geen standaard rode daken, niks geen standaard roodbruine muren. En de vormen van de huizen en gebouwen doen me denken aan het sprookje van Hans en Grietje. De bomen stralen een ongekende energie uit en de geuren die ze verspreiden kennnen we niet in de stad Rotterdam. Wat een verademing.
We worden hartelijk ontvangen in het Goetheanum door een Nederlander, Reinout.. Hij werkt op deze Rudolf Steinerschool en heeft Rick ook gevraagd een videoworkshop te geven de komende week. En ik heb Rick weer gevraagd of ik niet mee kon een daar heb ik geen spijt van.
Snel na onze ontmoeting met Reinout gaan we een hapje mee eten. De scholieren van Basel zijn gevraagd een handje te helpen en zij verzorgen de maaltijd voor de Noorse en Belgische scholieren die ook vandaag zijn gearriveerd. Ik bewonder de leerlingen om hun eigenzinnigheid. De kleren die ze dragen zijn kenmerkend voor hun identiteit. Natuurlijk heeft niet iedereen zijn eigen stijl, maar bij 7 van de 10 vraag ik me af waar de kleding is opgeduikeld. De keuken lijkt toegankelijk voor iedereen. Er lijken geen regels en ik verbaas me als ik terugdenk aan mijn eigen schooltijd, waar toch altijd een zekere autoritaire sfeer heerste.
De leerlingen zijn rond de 18 jaar. Sommigen vragen zich af of de maaltijden vegetarisch zijn, maar al snel hoor ik dat alles hier vegetarisch is en alcohol wordt niet geschonken. Precies mijn ding. Ik lijk er wel tussen te passen, maar ik kijk voorlopig eerst de kat uit de boom.
Na het eten, wat simpel maar toch heel lekker was, gaan we naar onze slaapplaatsen. We komen terecht bij een gastgezin. In eerste instantie zei ik 2 weken geleden nog tegen Rick dat ik geen eigen slaapplaats hoefde omdat ik de sfeer van deze week in zijn totaliteit wilde meemaken, maar steeds meer hoopte ik vandaag dat ik alleen op een kamer terecht zou komen, want ik voel dat ik behoefte heb aan een ruimte waar ik me even kan terug trekken. Nu al, ja.
Op een loopafstand van het Goetheanum worden we ontvangen door 2 kinderen, die ons opvangen. Wat een verrassing. Het gastgezin heeft kinderen. Oh, dat vind ik leuk. Gezellig. De vrouw des huizes komt zich ook voorstellen en voor ik het weet zit ik in mijn kamertje en denk ik dat ik hier wel een week kan vertoeven.
