Het lenteweer is verraderlijk. Ik loop met de kinderen naar school en weet direct dat ik te weinig kleding aan heb. De zon doet haar best, maar de wind is vele malen indringender.
Met betraande ogen fiets ik naar het atelier en geniet van het overmatige licht op de stad. Het is zo’n typisch scherpe, Rotterdams licht, dag. Ik raak dan niet uitgefotografeerd en arriveer veel later dan bedoeld. Daar staan 25 stoelen (knotted chairs: www.marcelwanders.nl) klaar om gezaagd en afgewerkt te worden. Ik steek me in mijn werkkostuum en vang aan met zwoegen. Hoezo kunstenaar? Ons atelier is de laatste weken prop vol met honderden items van grotere goden dan wijzelf, ontwerpers: Hella Jongerius (www.jongeriuslab.nl) en Marcel Wanders. Tja, de beurs in Milaan staat voor de deur en daar moet blijken dat alles wat in het Design Yearbook 2005 staat (samengesteld door Marcel) inderdaad waar is. Dat bewijst maar weer eens dat Kunst alleen maar kan bestaan wanneer er een hele hoop omheen gebeurt om het te financieren. We hebben gouden handen en inzicht, iets wat in de designwereld nogal ontbreekt en in de Kunstwereld niet voldoende is om het te redden. De enkeling in de Kunst die dat probleem niet heeft is echt een uitzondering. Ik houd van werken, hoewel denken me ook erg goed bevalt, maar dan wel tijdens het werken. Overigens is schrijven ook niet verkeerd, zeker wanneer het gelezen wordt. Jammer dat het niet betaald wordt, uiteindelijk bepaal ik de inhoud van een enorm gewaardeerd platform. (moet ik toch eens even over gaan bellen!). En kennelijk is het lezerspubliek dermate ver doorgedrongen tot de gevestigde orde van de schrijverswereld dat Jan Mulder mijn letters met grote gretigheid in zijn column in de Volkskrant gebruikt (www.volkskrant.nl/camu): De volgende paus wordt een Belg !

Om toch het gevoel te blijven houden met Kunst (en niet met design of schrijverschap) bezig te zijn, maak ik werken die langzaam groeien. De eerder genoemde fotoseries van gebouwen zijn daar voorbeelden van. Twee andere, meer materiële werken zijn “de ijsberg’ en “de boom”. De ijsberg wordt wit, de boom zwart. De ijsberg is een stapeling van foam en hars, de boom een snijwerk uit zwart vilt. Het zijn de eindeloze handelingen, de tijd die erover heen gaat met de onderweg genomen beslissingen, die de uiteindelijke vorm van het werk zullen bepalen. Een paar momenten per dag kan ik er aan werken. Zo weet ik me verzekerd van continuïteit in mijn werk, ondanks de noeste arbeid om brood op de plank te houden.
Er ligt altijd werk. Het project Loket op Zuid (www.loketopzuid.nl) heeft zoveel nog niet afgeronde werken in gang gezet, dat we gemakkelijk een jaar verder kunnen . De hoop is gevestigd op een vervolg voor de lange termijn, in het Medisch Centrum Rijnmond-Zuid zelf. Maar de vanzelfsprekendheid die wij voelen in die wens, is daar niet zomaar aanwezig . En hoe meer we betrokken zijn geraakt in een lange termijn traject, hoe problematischer het wordt. Allerlei belangen spelen een rol, en daar hebben we geen weet van. En de geldstromen zijn alles bepalend. We hebben geen flauw idee of en hoe we nog een kans maken ons werk in deze geweldige omgeving voort te mogen zetten. En dat frustreert, omdat er iets heel waardevols verloren dreigt te gaan.

Vanmiddag kreeg ik de uitnodiging van Perspect (www.perspect.nu) om mee te doen aan de Stampij Cultuurprijs van de Deelgemeente IJsselmonde.(www.stampij.nl) Op de uitnodiging prijken drie foto’s van ons: uit Loket op Zuid het Vazenmuseum van Ellen Seegers en de plafondplaten van onszelf. De derde foto is die van mijn orkest, de KRPH. Hiermee probeer ik in de deelgemeente Ijsselmonde voet aan de grond te krijgen door het ontwikkelen van een Bredeschoolproject met muzieklessen en een jeugdorkest, gekop-peld aan de KRPH. Als orkest willen we graag een culturele funktie in een wijk gaan vervullen, om zo meer zekerheid in ons voortbestaan te scheppen. De lokatie waar we nu repeteren is te geïsoleerd. Zowel Loket op Zuid, als de KRPH had ik vorig jaar ingediend als kandidaat voor de prijs, vandaar de foto’s.

Op de achtergrond zie ik duizenden mensen voorbij trekken aan het lijk van de paus. Hij schijnt niet gebalsemd te zijn. Wat ze wel met hem hebben gedaan wordt niet bekend gemaakt. Misschien is hij wel geplastineerd door de Duitse arts/kunstenaar, Günther von Hagens (www.bodyworlds.com) als de ultieme kruising tussen Kunst en Religie !

Groet ivo

Array
(
)