Kunst en Burgerschap?!

Afgelopen dinsdag “5 april”, werd er in de Unie aan de Mauritsweg een debat gevoerd, met de titel; Wat is er mis met de Rotterdamse burger?

De debatten vinden plaats onder de bekende Koorts manifestatie.

Zo’n 50 mensen hadden zich naar de zaal gesneld om vervolgens eerst twee sprekers te mogen horen voor zij in debat kon met deze twee sprekers, of elkaar.

De eerste spreekster “Sandra Trienekens” had een indrukwekkend verhaal voor haar toehoorders, maar in mijn ogen nog indrukwekkender omdat er termen in voorkwamen welke ik nog nooit gehoord had.

Het debat was voor mij dus vrij moeilijk te volgen, maar dat maakte het alleen maar interessanter.

Mevrouw Trienekens stelde onder andere de stelling ter discussie en zei daarvan “Er is niets mis met de Rotterdamse burger, mits er naar hen geluisterd wordt”, en zag liever de stelling “Is er wel wat mis met de Rotterdamse burger?”

Daarna vertelde ze ons in hoeverre Koorts een bijdrage levert binnen Rotterdam, en daar kwam uit dat Koorts bekend is tot diep in de stad, en dat Koorts veel wijken en het centrum in het spotlicht zet.

Hoewel ik de manier van spreken enorm saai vond “publiek was veelal muisstil”, liet ze mij wel enorm denken over kunst, want wat is kunst?

Na haar betoog was de beurt aan Pieter Hilhorst.

De heer Hilhorst begon al grappig aan zijn betoog, en het publiek leefde plotseling.

Met voorbeelden uit het “vorige” publiek of uit zijn interviews zaagde de heer Hilhorst zoals voorzitter Van Meggelen mooi zei, de poten onder de tafel van mevrouw Trienekens vandaan.

Plotsklaps was het een tweestrijd tussen de heer Hilhorst en mevrouw Trienekens welke van mening waren dat kunst niet in hokjes geplaatst mag worden.

Voorbeelden van de heer Hilhorst waren; “Democratisch vertoog denkt alleen in groepen, terwijl een kunstenaar een eenling is.”, “Kunst maakt geen betere mensen.”, en gaf een voorbeeld van Dick Tuinders “Kunst is viering van de mensheid.”, “Je hebt democratisch kunstbeleid, en je hebt aristocratisch kunstbeleid. Wij moeten terug naar het aristocratische kunstbeleid”.

Waar ik me ook in kon vinden was dat kunst niet in vakjes thuishoort, belangrijk was voor mij dan ook zijn uitspraak “Kunst is zeer persoonlijk en om die reden bereikt het heel veel mensen.”, ik was verkocht.

Heel leuk was dat hij erg goed het publiek kon ontregelen door ineens wanneer er een vraag gesteld werd, te vragen naar hoe de persoon in kwestie heet, wat hij/zij doet voor werk, prachtig is dat.

Helaas zijn er op debatavonden ook punten waar men zich aan stoort, zoals ik mij stoorde aan Kunst en burgerschap, terwijl ik bij burgerschap denk aan: op je buren letten “Burgerschap politiek gezien”.

Wat ik liever had gezien was “Kunst en samenleven”, want kunst is universeel, ongeacht je etniciteit, seksuele voorkeur et cetera houden mensen van kunst, het is universeel.

Op het punt van verdraagzaamheid konden wij iets leren van Bombay, aldus de geïnterviewde tijdens een interview tussen hem en de heer Hilhorst.

Als rede gaf deze man “De mensen in Bombay zijn tolerant vanwege het feit dat men zweetlucht van de buurman weet te accepteren”, overal waar men komt, zweten de mensen en gezien de bevolkingsdichtheid kan men er ook niet omheen in Bombay.

Karim Khaoiri