"Trek je schoenen maar uit... !" roept de Nederlandse mevrouw vanuit de huiskamer. Ik 'freeze' met een been in de lucht om vervolgens een stap achteruit te zetten. Sorry? Schoenen uit? De laatste keer dat ik onvrijwillig mijn schoenen ergens moest uittrekken was in het Blauwe Moskee in Istanbul, denk ik.
Ik loop op mijn sokken de huiskamer binnen en tref een handjevol ge-hoofddoekte Turkse kunstenaressen in spe aan. Aha, dit aanblik is een goede verklaring voor het feit waarom men in dit huis een anti-schoenenbeleid hanteert. Ik lach een beetje ongemakkelijk en groet de dames in het Turks. Ze bekijken mij van top tot teen en zeggen ik-weet-niet-zo-goed-wat terug. Er is veel rumoer (met een plat-Anatolisch accent) in de huiskamer. De vrouwen met de overkilo's lachen het hardst. De wat slankere dames houden het bij schaamrood op het gezicht. Ik hoor (waarschijnlijk) de oudste van de groep "Moge Allah je vervloeken!" bulderen tegen haar buurvrouw aan tafel.. Ze hebben pret. Nieuwsgierig als ik ben probeer ik te achterhalen waarom de vrouwen zo'n lol hebben. Ik zie opeens een van de vrouwen met een boek in haar hand die ze onophoudelijk, bijna autistisch, open- en dichtslaat. Erg aandoenlijk. Ik zie dat ze lol hebben om een lul. Er staat een plaatje van een doodnormale ouwe lul (je weet wel, een penis) in het medische encyclopedie dat ze vasthoudt. Is de penis van een onbekende man wel 'halal', mevrouwtje? Ze krijgen in de gaten dat ik de bron van alle pret heb ontdekt en houden onmiddelijk op met gieren. Dit had werkelijk de huiskamer van een standaard Turks gezin kunnen zijn (ach.. een vertrouwd gevoel is altijd fijn). Het huis, ook wel het Turks Vrouwenhuis Nisa ('vrouw' in het Arabisch) genoemd, staat ergens in een woonwijk tussen alle andere allochtone rijtjeshuizen in. Op het eerste gezicht onopvallend dus, totdat je gaat nadenken over de twee splinternieuwe damesfietsen in de voortuin: niet op slot. Ik denk opeens aan mijn eigen fiets die ook in de voortuin staat.. Niet verantwoord op slot (HEMA-kettingslot). Goed. Het huis fungeert als een soort van 'blijf-van-mijn-lijf-huis'.. Alleen deze vrouwen worden niet gestalkt door bijstand-frauderende, besnorde en moordlustige ex-partners. Integendeel. Deze allochtone vrouwmensen worden juist gestimuleerd door hun goedhartige mannen om iets nuttigs te doen met hun leven en dan met name een paar uur in de week. Wel genoeg, toch? Alles is beter dan bij thuiskomst (na een zware werkdag in de garage of in het fabriek) je vrouw vastgekluisterd aan de televisie terug te vinden. Al die normen- en waardeloze soap-series op de commerciële televisiezenders in Turkije verpesten de geest van de gehoorzame Turkse vrouw. Liever een tekencursus in het huis next door. Man blij, vrouw blij, autochtone conceptontwikkelaar blij, subsidieverstrekker ook blij, voor de verandering een keer. De Nederlandse lerares vertelt over theoretische zaken met betrekking tot de abstractie van kunst. Dat is voor een vierde generatie allochtoon, c'est moi, al moeilijk te bevatten. En moi had kunstgeschiedenis in haar vakkenpakket op de havo. Kun je nagaan? Mevrouw ratelt door over 'de essentie van het object...' en 'symbolische functionaliteit..'. Ik zie de ogen van de Nederlandstaalloze Turkse kunstenaressen in spe mijn kant opkijken. (Sorry dames, ik weet ook niet waar de tekengoeroe het over heeft). De manier waarop deze creatieve dames hun kleurstiften vasthouden en figuren op het papier tekenen lijkt bij mij associaties met hun kookkunsten op te roepen. Die daar maakt heerlijke linzensoep, volgens mij... en deze hier maakt ranzige gehaktballen... hoor ik mezelf denken. Stom eigenlijk. Ik schaam me niet eens dat ik zo denigrerend denk over de vrouwen. Een van hen had mijn moeder kunnen zijn. Nee, dat had niet gekund. Mijn moeder zou nooit het genoegen nemen met een aalmoes die haar op de schoot geworpen wordt. Zij zou zichzelf nooit laten wegstoppen in een vrouwenhuis paar deuren verder op. Zij maakt geen onderscheid in mannen en vrouwen. Zij is zelfverzekerd. Zij is initiatiefrijk. Zij kan niet tekenen, maar ze heeft wel de intentie om te ‘leven’ en niet om ‘beleefd’ te worden door multi-culti-geitenwollensokken-subsidievretende-conceptontwikkelaars.. De tekenles is voorbij. Ik trek mijn schoenen weer aan en prijs mezelf gelukkig dat mijn fiets nog in de voortuin staat. De getalenteerde vrouwen nemen hartelijk afscheid van mij en op de terugweg begin ik na te denken over het integratiebeleid in Nederland, Rotterdam, Feijenoord, whatever, where-ever. Ik kan er geen passend woord voor bedenken. Maar iets in de richting van hypocriet, achterlijk, blank, onzinnig.. zou wel dicht in de buurt komen, denk ik. Trek de allochtone vrouw maar uit haar huis om haar vervolgens weer in een ander huis weg te stoppen. Onder het mom van ‘integratie’ en dan jezelf afvragen waarom de multiculturele samenleving is mislukt, terwijl jij er met je blanke reet boven op zit. Een woord: hiërarchie.
