j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Een aantal keer heb ik gedacht dat ik ware liefde had gevonden. Maar ik kwam bedrogen uit.
4 jaar geleden leerde ik Ryan kennen. Ik kende hem al vaag van school, maar niet meer dan dat. Op een mooie dag in de zomer klikte het tussen ons. We beleefden een mooie week samen, meer in bed dan er buiten. Verliefd verliefd. En na die week was ik in staat hem eeuwige trouw te beloven. Hij is Mijn Grote Liefde! We verschillen als dag en nacht. Maar uitersten trekken elkaar aan toch? Hij ging dan wel het leger in, en eigenlijk is zo’n weekendrelatie niks voor mij, maar wij zouden het wel redden samen! Echte liefde overwint alles toch?
"Mijn Grote Liefde"
Honderden ruzies volgden… Soms waren het zijn ouders, vaak was het mijn jaloezie, nog vaker was het het leger. Als hij weer eens onverwachts een avond daar moest blijven. Wanneer hij een weekend niet naar huis mocht. Ik snapte al helemaal niet waarom hij daar bleef… Hij zag toch dat het niet werkte? Wat is nou belangrijker, ik of het leger? Kennelijk het leger. En dan nog de nachtelijke stapavondjes. Hij was hele nachten weg, zonder dat ik wist waar hij was. Telefoon uit, alcohol in, ik heel de nacht in de stress. De volgende ochtend belde hij me dan heel onschuldig op… Wat er in die paar nachten is gebeurd weet ik nog steeds niet. Hij zegt niks en dat was toen ook wat ik het liefste wilde geloven. Aan-uit-aan-uit-aan ging het tussen ons. Het was net alsof hij me iedere keer wanneer ik te dichtbij kwam weer van zich af stootte, om me vervolgens weer naar hem toe te trekken. We fought like cats and made up like dogs. Maar we hielden van elkaar. Dus bleven we samen en namen we de ruzies voor lief.
Inmiddels wonen we anderhalf jaar samen. Onze liefde is nog steeds bittersweet. Samenwonen betekent samen eten, iedere nacht samen slapen, samen boodschappen doen… Maar ook veel irritaties. We zijn passioneel en dat merk je ook in de ruzies. Maar het komt altijd goed. En ondanks dat had ik het gevoel dat er een beetje rust was gekomen in onze relatie. Dat ik eindelijk zijn hart heb veroverd. Ryan en ik zijn verliefd en gelukkig en hij is degene met wie ik mijn leven wil delen!
"We zijn passioneel en dat merk je ook in onze ruzies"
Maar van trouwen komt weinig… Ik wil zo graag trouwen! Het hoeft niet nu meteen, maar ik wil er mee bezig kunnen zijn. Ik wil me zijn vrouw kunnen noemen, samen een zijn. Maar Ryan krijgt het al benauwd als ik erover begin. ‘Weet je dan nog niet zeker of je wel heel je leven bij me wilt blijven?’ Dat wel, zegt hij. Maar aan trouwen is hij nog niet toe. Trouwen komt wel een keer, maar voorlopig niet. Voorlopig is hij eerst weer intern. Voor het leger! Omdat dat erbij hoort. En ik moet het maar slikken. In het weekend is hij thuis. Zoals komend weekend! Aan de telefoon vroeg ik hem gisteren of hij mee gaat naar het feestje van Eva zaterdag. "Wie is Eva ook alweer?" vroeg hij. Pardon? Wie is Eva ook alweer? Eva is een van mijn goede vriendinnen! Hij heeft me regelmatig bij haar thuis afgezet en is zelfs een keer bij haar thuis geweest samen met mij!
"Zijn hart onbereikbaar..."
And then it hit me. Ryan is geen Aidan, hij is Big! Hij weet niet wie mijn vrienden zijn. Hij leest mijn columns niet. Hij weet niet wat fibromyalgie precies inhoudt en hij weet niet hoe mijn oppaskinderen heten. Misschien is hij wel niet die betrouwbare, stabiele factor in mijn leven. Nee… hij is nog steeds de ongrijpbare jongen, van wie ik nooit helemaal zeker weet wat ik aan hem heb… Niet te doorgronden. Zijn hart onbereikbaar. Het lijkt soms alsof we steeds dichter bij elkaar komen, alsof we elkaar steeds meer gaan bewonderen en accepteren zoals we zijn. Maar is dat ook zo? Ben ik zijn Grote Liefde?
Linda Korner
Eric | 04 april 2005www.opzij.nl''Ik wil zo graag trouwen! Het hoeft niet nu meteen, maar ik wil er mee bezig kunnen zijn. Ik wil me zijn vrouw kunnen noemen'' |
Eva | 04 april 2005Waaaaaaat?!?! Hij wist niet wie ik was?!?! Tsss ik doe nooit meer aardig tegen hem ;) |
Linda | 04 april 2005hihi, Eva, hij haalde je weer eens door elkaar met 'Angela', maar ik ben heel boos op m geworden hoor!! :) |
ilse | 04 april 2005eva je hebt helemaal gelijk ;) eric moet begrijpen dat wij nu een keuze hebben en dat wil niet zeggen dat die keuze alleen inhoudt dat we voor onze carriere moeten gaan!! |
karim Khaoiri | 05 april 2005wat is fibromyalgie???? |
Linda | 05 april 2005Dank je wel! Ik heb het stuk wat ik hier geplaatst heb over mijn opa voorgelezen op de crematie toentertijd. |
Kees | 05 april 2005We hebben de nieuwe Joop Ter heul gevonden :-) |
Hennie | 10 april 2005Als Eric & Kees nou ook eens bewust de emancipatie hadden bekeken, zou er niet zo'n domme typisch mannelijke reactie komen. Emanciperen is vrijheid in keuze voor zowel man als vrouw! Helaas zijn deze gevallen zelf in de jaren 50 blijven hangen. |
Aardbeishake | 19 mei 2005Heeey Lin, |
Gabriëlla | 28 mei 2005Ey meis, je hebt er echt talent voor zeg! Ik lees steeds weer met plezier je belevenissen en het is super herkenbaar! |