We gingen even naar de videotheek, want we hadden gepland een filmpje te kijken en gezellig pannenkoeken te bakken. Lekker ouderwets gezellig een avondje thuis, hangen op de bank.

Toen we terugkwamen, had mijn zusje slecht nieuws voor mij. In eerste instantie dacht ik dat ze weer zwaar overdreven deed toen ze zei: ‘er is iets heel ergs gebeurd’. Geïrriteerd reageerde ik dat het wel weer in haar begrippen erg zou zijn en dacht ik aan een puist die bij haar op was komen zetten, of iets anders onzinnigs, wat zij normaal gesproken als ‘iets heel ergs’ kan bestempelen. Maar nee, dit keer was het wel degelijk vervelend. Ze vertelde dat de politie langs was geweest om te melden dat er een ruitje van mijn auto was ingetikt.

Zoals ik heel goed kan, reageerde ik heel kalm. In Rotterdam moet zoiets eigenlijk ook niet als een verrassing komen, alhoewel het natuurlijk nooit leuk is. Ik vond het al heel wat dat de politie het voorval was komen melden en ik vond het helemaal een service dat ze me lieten weten dat ik dinsdagmorgen 0900-8844 kon bellen voor een telefonische aangifte. ‘Oh, dat scheelt weer een hoop tijd op het bureau’, dacht ik. Het is niks dat ze inbreken in je auto, maar het vervelende is al die rompslomp er na. Ik wist dat ik vroeg of laat puin moest gaan ruimen, maar ik stelde het het liefst zolang mogelijk uit. Halverwege het pannenkoeken bakken, moest ik er toch aan toegeven. Na het verzamelen van de benodigde attributen om mijn auto zo goed als waterdicht te maken, zijn we richting mijn wagentje gelopen. Het was best een triest gezicht, met al die honderden stukjes glas op de grond. Ook mijn auto was van binnen goed gevuld met scherven. Mijn dashboard was zo goed als geleegd en alle schade lag in en rondom de auto op de grond.

Ik begon zo een beetje te zeuren, want ik begreep het toch even niet. Mijn auto krijg je al met een haarspeld, een paperclip of zelfs met de meest kromme sleutel die er bestaat open. Een beetje dief moet dit toch weten? Wat een onnozele ziel die een ruit intikt in de hoop iets aan te treffen wat van waarde is en dan niets aantreft dan de honderden scherven die hij zelf heeft veroorzaakt.

Ik heb de auto zo goed als afgedekt en ik heb hem op goed geluk daar laten staan die nacht. De volgende ochtend heb ik de verzekering gebeld en daarna Carglass, want de politie had immers gezegd dat ik daar wel voor verzekerd was. Carglass gaf aan dat dit niet het geval was, achteraf gezien ben ik blij dat ik er op gewezen ben dat ik niet verzekerd was, want de kosten waren gigantisch. 400 euro, omdat het zondagtarief gold en als ik het de volgende dag zou laten maken dan zou het op 311 euro komen. Ik zei: ‘Nee, dan zie ik er vanaf, want die auto was maar 350 euro’.

Die middag werd ik gebeld. Het was weer de politie. Een vriendelijke agent vroeg me of ik op de hoogte was van het gebeurde. Ik legde hem uit dat ik de autoruit niet zou laten maken, maar de auto weg zou doen. Hij reageerde verbaasd en ik legde hem uit dat het me te duur werd. Het ging hem natuurlijk niets aan, maar ja, ik geef graag overbodige informatie weg. Hij vroeg me of ik al aangifte had gedaan. Ik vond de interesse erg prettig en legde hem uit dat de vorige agent had gezegd dat het pas op een werkdag kon via het 0900 nummer. De agent aan de telefoon zei dat ik het ook via internet kon doen. Ik was blij en ben het gaan proberen via internet. Helaas ging dit internetverhaal in mijn geval niet op, want er was al politie bij geweest en dan mag je geen telefonische- of elektronische aangifte doen. Toen ik dit las op de politiesite begon ik me echt te ergeren aan de foutieve informatieverstrekking van de agenten. Het wordt wel erg herkenbaar dat ambtenaren hun eigen regeltjes lijken te verzinnen.

Waar heb ik dit eerder meegemaakt? Vorig jaar nog, toen mij en een vriendin beloofd werd dat we niet op het bureau hoefden te verschijnen voor een aangifte, maar dat we gebeld zouden worden. Nou, toen we eenmaal gestrikt waren voor de aangifte moesten we mooi wel op het bureau verschijnen. Ik kan er gewoon niet bij dat 2 personen me uiterst vriendelijk foutieve informatie verschaffen over de manier van het doen van aangifte, terwijl het tegenovergestelde waar is! Voor deze mannen moet het toch een routinematige bezigheid zijn om mensen op de hoogte te stellen van dergelijke situaties. Wij burgers worden geacht de regeltjes van de wet te kennen, maar als de wetdienaars nu eens beginnen met het geven van het juiste voorbeeld.