Het is de dag van de waarheid: de kunstwerken gaan terug naar de lokatie waarvoor ze zijn bedacht. Wat zou er te zien zijn, hoe werken de beelden op de omgeving?
Voordat het zover is moet er nog heel wat gebeuren. Het sneeuwt en niet zomaar. Het heeft de hele nacht gesneeuwd, gisteravond heb ik op straat nog een sneeuwballengevecht gehouden met de buurtkinderen en zijn we met de slee van de helling van de Hef afgedenderd. Het kost me een half uur om vanaf huis met de auto bij de Kameleon te komen. Verscheidene malen raak ik de macht over het stuur kwijt en moet ik ernstig corrigeren om niet in de berm te geraken. Het heeft wel wat, zolang het net goed gaat.
De kinderen zijn niet minder opgewonden dan ik. Ik heb foto- en filmcamera
bij me om verslag te leggen van deze unieke gebeurtenis. Een collega van Hillery, Noëmia is bereid om de filmcamera ter hand te nemen, zodat wij ons kunnen concentreren op ons werk. Ik geef haar enkele korte instructies over wat ik me voorstel bij het filmen. Achteraf gezien heeft ze dat feilloos in zich opgenomen. Het filmmateriaal is onwaarschijnlijk mooi. Noëmia moet hiermee verder gaan, dat is duidelijk.
De kinderen hebben vijf minuten nodig om aan de camera te wennen, daarna bestaat ie niet meer. Ik heb de kunstwerken in de tassen van vilt verpakt en deel ze uit aan degene die de werken hebben gemaakt. De kinderen vinden de tassen prachtig. Een stoet kinderen met zwarte tassen trekt de wijk in. En het blijft maar sneeuwen! Het is tering koud, waarom moet dit nu net vandaag gebeuren?
Bij de tramhalte Molenvliet-Spinozaweg rollen we de waslijn uit. Nog voor hij goed en wel ligt is het zwarte vilt bedolven onder een witte waas van sneeuw.
Tussen twee trams door hebben we net tijd genoeg een paar foto's te maken en te filmen. De tramchauffeur wacht rustig tot we ons werk weer hebben verwijderd, voordat hij verder rijdt.
In het Spinozapark breekt uiteraard de pleuris uit, sneeuwballen overal. Toch is er even de tijd om de maskers uit te leggen langs het hek van de manege.
We steken door het park naar de vliet. Er ligt ijs op, dus we proberen de fontein ook echt op het water uit te rollen. Het lukt niet en het ziet er klungelig uit. Daarom verplaatsen we hem naar de oever. Eigenlijk is deze schaduw te klein. Twee keer zo groot had pas echt effect gehad.
Het gaat steeds harder sneeuwen! Bij de Goede Herderkerk ligt inmiddels zoveel sneeuw dat de boomstronken, waarop de kinderen hun ontwerp hebben gemaakt niet meer te zien zijn. We vegen ze vrij en leggen de schaduwen uit. Het is een prachtig beeld, vooral wanneer de kinderen er weer naast staan.
Inmiddels is iedereen verkleumd en klinkt de roep om warme thee. Nog even volhouden! Bij het hek van de Catamaranschool rollen we de vijf bloemen uit. Ze zijn heel smal en frutterig, dus het duurt een eeuwigheid voordat ze goed liggen. Ze zijn zo onopvallend (ondanks de witte sneeuw waar ze op liggen) dat moeders met kinderwagens er gewoon overheen rijden.
En dan komen we bij lantaarnpaal 32 aan de Catulusweg, waar Damian vol trots in de camera vertelt dat dit kunstwerk door hem is gemaakt: "Ik ben Damian en deze slang heb ik gemaakt".
We schuilen in het bushuisje. De sneeuw valt bijna horizontaal, door de stramme wind. De kinderen geloven het wel, met Hillery rol ik "de tafel" uit.
Het is een iele, bijna niet te ziene tekening in de sneeuw. Zo snel mogelijk maken we opnames, het beeld is wit voordat we het goed en wel hebben kunnen zien.
De thee lonkt, maar toch moet het laatste werk nog worden ontvouwen. Het is werkelijk een opgave. Iedereen wil zo snel mogelijk naar binnen. Jandro heeft uren geknipt aan dit werk, dus hij wil het nu ook uitgespreid zien. Hij is verrast door de notenbalk waarop zijn muziekinstrumenten vastgezet zijn en hij vindt het prachtig.
We zijn door en door koud, de werken zijn doornat en smerig van het zand en straatvuil, maar het is gelukt. De thee smaakt goed en de resterende tijd besteden we aan het logboek.

Groet ivo

Array
(
)