25 maart

Het levert mooie klassieke momenten op, die overleggen die gaan over de multimedia-invulling van het restaurant. En zo fijn stereotype ook. Mieke, hoofd communicatiemedewerker (ja, ze is blond) en ik aan tafel met Petter, Rodrigo of een andere heer, volledig thuis in de wereld van computers en internet. Iedere keer beginnen ze geduldig bij de basis, leggen uit hoe het zit met systeem zus, wireless dat, zender hier, verbinding zo. Binnen 10 minuten kijken Mieke en ik elkaar met lichte wanhoop en vervreemding aan en gaat de discussie eigenlijk alleen nog tussen de twee heren. We trekken hooghartig een wenkbrauw op, ach, die jongens toch. Onder het mom van delegeren, beëindig ik de bijeenkomst met de stelling dat ik niet alle ins en outs hoef te weten, als alles maar goed werkt en ik weet op welke knopjes ik moet drukken. ‘Kom met een voorstel en regel het dan maar!’

Nu moet gezegd dat iedereen erg z’n best doet om me de essentie bij te brengen. Dus pronk ik in gesprekken over Wijn of Water vrolijk met wat basisbegrippen,die indrukwekkend genoeg klinken om de luisteraar onder de indruk te doen raken. En heb ik afgelopen week een vertegenwoordiger van kassasystemen waarschijnlijk dodelijk beledigd door hem te zeggen dat het product dat hij aanbood minder ‘bij de tijd’ was dan dat van zijn concurrent. Op gezag van Ro, die de offertes met elkaar vergeleken had. Als ik zeg dat enige verontwaardiging doorklonk in zijn stem, is dat een understatement: ‘Maar onze leverancier is marktleider op wereldschaal, op welk onderdeel lopen wij dan achter volgens u?’ Ja, dan val ik stil, bij gebrek aan een soufleur.

Even een zijsprongetje: In een dorp in Zeeland doet een vriend van ons met zijn schoonzoon boodschappen. De bakkersvrouw zegt tegen onze vriend ‘Wat spreekt hij goed Nederlands hè, knap hoor!’ Prince, over wie het gaat, heeft Antilliaanse ouders, is in Nederland geboren en is net begonnen aan zijn eerste baan als onderwijzer. Ik betrap me op een zelfde verwondering, wanneer onze ‘multi-media’ man Aart Muis bij de presentatie van zijn plannen gesecondeerd wordt door Mignon. Die tijdens de presentatie van hun plannen op heldere manier uit hoe het interactieve wijnrek gaat werken, wat de voor- en nadelen zijn van een beamer ten opzichte van een videowall enzovoort. En realiseer ik me, dat net als bij de Zeeuwse bakkersvrouw, mijn verwondering vooral veel over mijzelf zegt.

Maar of je nu van de computergeneratie bent of niet, eigenlijk behandelt iedereen de computer als een mens, een levend wezen. Je praat er tegen, vervloekt hem als ‘t ie het niet doet en net als bij sommige lichamelijke ongemakken, gaan problemen soms ook vanzelf weer over. Of dat hoop je dan. Zo belde ik deze week Rini omdat het me, tot m’n grote frustratie, nog steeds niet lukte om foto’s bij m’n stukjes op antenne te plakken. Ik kreeg een Riniaanse stortvloed van woorden over me heen, waaruit ik de woorden browsen, opslaan als jpeg, verkleinen tot zoveel mb, oppikte en zowaar begreep, en ja en als het dan nog steeds niet lukt, dan gewoon maar blijven proberen. ‘Ik hoor het wel vaker dat het in het begin niet lukt, maar na een tijdje komt dat wel goed.’ De computers moeten kennelijk gewoon nog even aan elkaar wennen. Hoelang zouden computers nodig hebben, om elkaar te leren kennen? Als hier linksboven een foto staat, hebben mijn computer en die van antenne inmiddels besloten om vriendjes te zijn. Ik ben benieuwd.

(Overigens, ik moet Mieke wel recht doen: ze snapt meer van die dingen dan ik. Zo meteen moet ze me nog wel even uitleggen hoe ik m’n foto’s van m’n digitale camera op de computer krijg.)