Een jaar geleden hoorde ik dat hij weg zou gaan. Eerst was het januari, toen februari, maar in maart was het toch eindelijk zo ver. Zijn studie aan de KMA is klaar. Zijn scriptie is goedgekeurd, gedrukt en ingeleverd. Hij hoeft m alleen nog te verdedigen. Maar ondanks dat is zijn vervolgopleiding begonnen. Een vervolgopleiding te ver van huis om iedere dag heen en weer te rijden. En daarom heb ik door de weeks het rijk voor mij alleen.

"Het rijk voor mij alleen!"

Ik heb er zo verschrikkelijk tegenop gezien. Helemaal alleen, ieder avond thuiskomen in een leeg huis, niemand om mijn verhaal bij kwijt te kunnen, mijn dag aan te vertellen. Alleen eten, alleen het huishouden doen. En het ergste van alles: alleen slapen! Alleen in dat grote bed, niemand om vast te houden, niemand om mee te knuffelen. No one to kiss goodnight…Mijn relatie is inmiddels veranderd in een Lat-relatie. En eigenlijk vraag ik me wel eens af: Is het wel zo erg om alleen te wonen?

Ryan en ik spreken elkaar meer dan ooit: late telefoontjes, veel te lange mailtjes, lieve smsjes… En op deze manier zijn we ook nog verplicht naar elkaar te luisteren. Ook heb ik erg veel tijd voor mijn Single Secret Behaviour, wat in mijn geval inhoudt dat ik mijn zomerkleding uit de kast haal, alles nog eens pas, setjes maak en deze neer zet op papier om er nooit meer naar te kijken. Tijdens dit proces staan mijn Sex And The City-dvd’s op. Voor inspiratie! Als Ryan, of ieder ander normaal denkend mens, mij zo zou zien, zou hij mij voor gek verklaren. Maar ik ben helemaal alleen, dus het kan!

"Secret Single Behaviour"

Iedere dinsdagavond eet ik pizza bij Mickey, zonder dat ik me rot hoef te voelen dat Ryan weer alleen moet eten. In plaats van avondeten koken kan ik een zak chips opeten, zonder dat Ryan me wijst op het gebrek aan vitamine in Chipito’s. Ik drink Martini uit de chique cocktailglazen waarvan Ryan zich ooit afvroeg waarom ik ze perse moest hebben, is het niet een beetje onnodig om thuis uit zulke glazen te drinken? Vind ik dus niet! En ieder weekend houden we vrij voor elkaar. Quality time, om alle gemiste uurtjes samen in te halen!

Door de weeks kan ik de stad in wanneer ik er zin in heb. Avondje met Esmee daarheen, daar wat drinken met Eva, nachtje logeren bij Constance. En wie er wil mag langskomen! Blijven eten? Tuurlijk! Blijven slapen? Mag ook! En zelfs dat laatste doe ik zelden alleen. In bed word ik vergezeld door Nana, Clover en Rude Boy, de drie liefste, maar ook aanhankelijkste katjes van de wereld. En geen Ryan die zeurt over kattenharen op de lakens!

"In plaats van avondeten een zak chips leeg eten"

Als ik het op deze manier bekijk ga ik bijna denken dat het me wel bevalt zo alleen! Misschien is het zelfs goed voor me! Als ik alleen woon, hoef ik met niemand rekening te houden, kan ik dus doen en laten wat ik wil, waar ik behoefte aan heb en me zo dus optimaal ontwikkelen. Maar wanneer ik deze theorie bespreek met Eva, onder het genot van een drankje wat overigens geserveerd wordt in een minder chique glas als dat ik thuis heb, besef ik dat ik al het bovenstaande eigenlijk al heb. Ryan en ik wonen samen, delen samen een leven, maar laten elkaar vrij. We hebben allebei nog een eigen leven, met onze eigen dingen, onze eigen vrienden. En ook als hij nu niet intern zat zou ik op dinsdagavond bij Mickey eten, hele repen BonBonBlock weg werken, tot 4 uur ’s nachts kleding passen en de katten mee het bed in smokkelen. En ook zou ik vanavond om dezelfde tijd in dezelfde kroeg hebben gezeten met Eva. Het enige verschil is dat er dan iemand was om bij thuis te komen. Om bij in bed te kruipen. Om aan te vertellen hoe het was. En dat is nog meer waard dan al het bovenstaande samen. Dat is iedere nacht quality time! Someone to kiss goodnight…

Linda Korner