“Ik mis iets”, de drie woorden die bij me insloegen als een bliksemslag, ik keek naar het neergeslagen gezicht dat me ooit had beloofd, nooit te willen kwetsen. Alles wat daarna gebeurde is in een waas aan me voorbij gegaan, alsof iemand het licht had uitgedaan en me voor altijd in het donker had achtergelaten.

Even wilde ik nog een laatste kus achterlaten maar ik was bang dat ik je wakker zou maken, wat het misschien nog veel moeilijker zou maken, zachtjes deed ik de deur achter me dicht om vervolgens in de stromende regen terecht te komen. Het laatste wat ik wou is dat je mijn tranen zou zien.

Nog voordat ik bij de auto was, was ik al doorweekt, het verdoezelde dat mijn ogen leeg waren gelopen van verdriet en teleurstelling maar het verzachte niet de pijn.

De rit naar huis was verschrikkelijk, de regen en tranen blokkeerde mijn zicht en ik wist niet of het de kou was, of dat het de pijn was, maar heel mijn lichaam bibberde. Even wist ik niet meer waar ik was of wat ik aan het doen was, er leek wel geen einde te komen aan deze lange donkere weg.

Elke keer als het s’nachts regent, moet ik vaak aan die nacht denken, ik wil je haten, vergeten, wissen uit mijn geheugen maar hoe kan ik je haten voor iets wat je gewoon niet voelt?

Ik dacht dat er geen pijnstillers bestonden die het makkelijker konden maken voor me, maar ze waren er altijd al geweest in mijn leven, vrienden, werk, familie en veel interesses en hobby’s hebben in de loop van tijd de pijn verzacht maar nog belangrijker is misschien wel, dat ik weet, dat ik er sterker uit ben gekomen.