Daar stond ik weer op het dakterras aan de plassen, de zon had de plassen versiert met allemaal kleine stralende sterretjes, een uitzicht dat je niet gauw meer zou vergeten. Ik weet nog de eerste keer dat ik over de dijk naar de plassen reed, ik overrompeld werd door het mooie uitzicht. Zolang ik het me kan herinneren, heeft de combinatie van water en zon altijd wel een magisch effect op mij gehad. Misschien was dat de magie die me dichter bij jou bracht, dichter dan dat ik ooit had willen zijn. In mijn geheugen probeer ik nog te graven naar je gezicht maar het lijkt wel alsof het zichzelf heeft geblokkeerd en het enige dat nog over is, lijkt op een grote vlekkerige schaduw.

Ik zag de pijn in haar ogen en wist dat ze geen antwoordt verwachtte want wie wist nou beter dan ik hoe het voelde om vast te willen houden aan een illusie.

Waarschijnlijk waren we toch wel een keertje uit mekaar gegaan maar destijds geloofde ik dat ik al onze twijfels weg kon halen. Nu vraag ik me af, hoe ik dat ooit kon geloven, iets wat ooit was begonnen als een droom werd een ware nachtmerrie die ik compenseerde met mijn eigen illusie, liefde en hoop.

“Het is omdat we weten dat ze nooit 100% voor ons zouden gaan, toch?”

Ik knikte en ging terug in de tijd, naar die laatste regenachtige nacht, de nacht dat ik afscheid nam van hem maar tegelijktijd misschien nog wel veel meer van mezelf.