j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Ik wil veel dingen doen. Schrijven, schilderen, fotograferen, leren door nieuwe studies en cursussen op te pakken, een sociaal leven leiden, veel culturele evenementen bezoeken en dit alles ook nog eens gecombineerd met een leuke baan. Maar ja, doordat niet alles tegelijk kan (er zitten helaas maar 7 dagen in een week), zal ik keuzes moeten maken. Op zich een hele normale zaak. Maar helaas werkt dat bij mij toch niet zo. Omdat ik gewoon niet weet wat ik nu het allerliefste wil doen. Ik klap dicht en doe vervolgens helemaal niets.
Volgens het artikel over de Quarterlife-crisis komt dit niet alleen bij mij voor, maar bij meer mensen van de generatie 20 tot 30 jaar. We zijn opgegroeid in een wereld waar baan hoppen de gewoonste zaak van de wereld was. Bevalt het niet, dan ga je gewoon iets anders doen. Er is toch genoeg te doen. En nee, je hoeft niet persé een gerichte opleiding te hebben, affiniteit weegt ook mee.
Helaas voor ons viel, toen de meeste van ons de studie afronden en met werken begonnen, de economie ineens erg tegen. En de werkloosheid steeg en ineens was het gedaan baanhoppen en het krijgen van banen op basis van affiniteit. Wie een baan heeft, kan er maar beter voor zorgen dat ie blijft zitten waar ie zit. Want zodra je ook maar van baan verandert, een vast contract krijg je maar zo niet. En het hoeft maar even minder te gaan met de betreffende werkgever: Last in, first out! Maar ook op de mensen, die nog in de collegebanken zaten/zitten en dit fenomeen aanschouwden, begon de twijfel toe te slaan. Doe ik wel de goede studie? Vind ik iets anders toch niet leuker?
Volgens het artikel kan de Quarterlife – generatie, deze economische inzinking niet zo goed aan. Volledig lam geslagen zitten we nu op plekken waar we het toch niet zo naar onze zin hebben. Het gevoel van de ruimte krijgen, de keuzevrijheid, is weg. Laatst zei een vriendin van me: ,,Ik wou dat ik gewoon even de tijd kreeg, om rustig om me heen te kijken en dan een keus te maken." Ik begrijp haar volkomen, maar zowel zij als ik krijgen die tijd niet. Er moet toch brood op de plank komen.
Maar als je er dan toch voor kiest om heel iets anders te gaan doen, moet je heel goed weten wat je dan echt wil. En dan is die keuze weer het dilemma, want wat als die keuze ook tegen valt? Is er dan nog een weg terug?
Gelukkig voor mij en mijn lotgenoten zijn de vooruitzichten goed, want straks gaan de babyboomers met pensioen en komen er weer veel banen vrij. Deze crisis duurt dus nog hoogstens een jaar of 5.
Tot die tijd is het, in ieder geval voor mij, neus dichtknijpen en springen. Want als je niet vliegt, komt er in ieder geval nooit iets van de grond!
Guldane | 21 maart 2005Ik ben het met je eens Lin. Ik hoop echter dat het geen 5 of 6 jaar gaat duren! |
Lin | 28 maart 2005You'll never get to heaven if you're scared of getting high! :) |
Lucy | 11 april 2007Veel informatie kan je nu vinden op de nieuwe site www.freewebs.com/crisissite |
Marianne | 23 mei 2007www.freewebs.com/crisissiteInderdaad kan je ook aardig wat informatie vinden op die site, voor het gemak heb ik hem maar in de URL gezet. Toen mijn zoon last had van een Quarterlifecrisis heb ik er ook gekeken. De site ziet er netjes uit en je kunt de beheerders van de site zelfs een mailtje sturen! |