Zaterdag 19 maart

Nu verwar ik dat lege gevoel misschien ook wel met een beetje een licht hoofd, dat ontstaat wanneer je de halve nacht niet geslapen hebt. Duizend dingen die nog geregeld moeten worden binnen zo’n zeven weken: al het personeel dat nog geworven moet worden (oh, dat doet met denken aan Angelle: zeg, nog bedankt voor je enthousiaste reactie en ik zoek nog volop mensen, is het niets voor jou?), we moeten nog naar Frankrijk om afspraken te maken met wijnboeren, de bar moet nog ontworpen, ik moet nog …, ik moet nog …, we mogen niet vergeten ….

Gelukkig lijkt het de volgende ochtend altijd veel minder erg. En gelukkig is er dan altijd nog Eric, die doortastend weer van alles gaat regelen. En gelukkig zit er dan weer een heel mooi c.v. bij de post. Maar, secundair als ik meestal reageer, duurt het even voor dat de stemming er weer inzit. Ik voel zelfs een lichte irritatie wanneer Bep, de zus van Eric, bijna door de telefoon komt van enthousiasme als ik haar het goede nieuws vertel. Ja, oké, ja fijn hoor dat die containers er nu staan, maar dat is maar een klein stapje in het wordingsproces van Wijn of Water.

Maar zoals altijd wanneer je een bijzondere kadootje hebt gekregen, wil je er steeds even naar kijken. Dus natuurlijk staan we er vanochtend weer en natuurlijk is het echt helemaal fantastisch. Het uitzicht is bijna om te huilen zo mooi. Oké, ik ben niet helemaal objectief, en als schippersdochter kan ik me niet veel mooiers voorstellen dan een rivier, schepen en havens. Maar echt, door de uitsparingen in de containers, waar straks grote schuifpuien inkomen, wordt de lege vlakte van de Lloydpier met op de achtergrond de rivier en de zuidoever van de Maas op een prachtige manier ingekaderd. De bijzondere lichtval boven de rivier, een voortdurende beweging, de schepen die je voor je gevoel bijna kunt aanraken als ze voorbij varen, nee hier kan niet veel tegen op.

We komen één van de bewoners tegen van het Lloydgebouw, waar het scheepvaartbedrijf Kuhne en Nagel in zit. Hij doet daarvoor ook de kantine en vorige week was hij zo aardig om ons binnen te vragen voor een kop koffie, toen we verkleumd op de stoep stonden te wachten op de dingen die, achteraf gezien, niet gingen gebeuren. Hij leeft erg met ons mee en vertelt dat het afgelopen weekend er al heel wat mensen waren komen kijken en zich verbaasd afvroegen waar nu het containerrestaurant was. We moeten morgen (nee, maandag bedoel ik natuurlijk) toch nog maar even een persberichtje uitdoen.

En, zo met het zachte weer, terwijl ik, op wat straks het terras is, een bistilla kip eet (gehaald, niet zelf gemaakt hoor) met de mannen die aan het lassen zijn en hun enthousiaste reacties hoor, weet ik het weer: dit wordt, nee, dit is een fantastisch project.

P.s.:

Hopelijk lukt het me binnenkort om ook de bijpassende foto’s in dit dagboek te plakken.