14 maart 2005

Mijn allerdiepste ziele roerselen op internet?

Een weblog over het ontstaan van Wijn of Water. Eén van de vele ideeën rondom Wijn of Water. Ideeën verzinnen zijn we goed in, hier bij Bureau Medelanders en straks bij Wijn of Water vast ook. Ideeën zijn er om uit te voeren, en zo krijg ik dan een mailtje van mijn collega Mieke met het adres van antenna, waar ik mijn weblog krijg. Met dank aan Rini, die ik als gastheer beschouw.

Het zal even wennen zijn om mijn ervaringen weer eens op papier te zetten. Eigenlijk ben ik geen dagboek schrijver, het ontbreekt me aan de discipline. Het laatste dagboek dateert uit de tijd van mijn laatste liefdesperikelen en dat is al weer héél lang geleden. Maar wie a zegt …

En dan voor iedereen toegankelijk, via internet. Dus mijn allerdiepste ziele roerselen zal ik toch wel wat gaan censureren. Maar ja, ook zogenaamde authentieke dagboekschrijvers schijnen hun ‘privé’ overpeinzingen danig te redigeren, met het oog op latere publicatie.

Een weblog hou je bij, om gelezen te worden en om gelezen te worden, moet wat je schrijft enigszins begrijpelijk zijn voor de buitenstaander. Daar zal ik m’n best voor doen. Dat betekent dat ik actuele ontwikkelingen zal mengen met terugkijkjes in de (nog korte) geschiedenis van Wijn of Water. Want eigenlijk had ik dit dagboek bijna een jaar geleden moeten beginnen, om precies te zijn om 24 april, de dag waarop Eric en ik bij een verjaardagsetentje in Zinc het plan bedachten. Dus er is heel wat om de lezer over bij te praten: over het waarom van Wijn of Water, hoe dit restaurant onderdeel uit maakt van ‘de grote sprong voorwaarts’ van Bureau Medelanders, het bureau dat Eric in 1994 oprichtte en waar ik inmiddels mede-eigenaar van ben. Wat het betekent om hiervan afscheid te nemen en hoe ik toch verbonden zal blijven met BM (want dat gaat nooit meer uit het bloed). En hoe een ‘groentje’ (maar ik heb wel gedegen en enthousiast veldonderzoek verricht) op horecagebied denkt een restaurant te kunnen beginnen en dat nog tot een succes te brengen ook.

Dus eerst maar:

De grote sprong voorwaarts

Concurrentie, let op! Hier is u een kijkje vergund in de marketingstrategie van Bureau Medelanders. Als projectbureau op het gebied van interculturalisatie en participatie (ik vergeet nog steeds de exacte uitdrukking, Mieke, ons hoofd communicatie vindt terecht dat iedereen die bij ons werkt de omschrijving moeiteloos moet kunnen opdreunen, ook al word je midden in de nacht wakker gemaakt, dus: shame on me. Maar misschien lukt het dan wel, uit m’n onderbewuste: “Wat is Bureau Medelanders? Bureau Medelanders is een …)

Te veel afgedwaald, terug naar het onderwerp: BM werkt op terreinen die sterk door de overheid bepaald worden. We ontwikkelen de meeste van onze projecten in opdracht van gemeentes. Daardoor wordt ons werk nogal beïnvloed door de politieke winden. Een paar jaar geleden was cultuurparticipatie ‘hot’, nu is het een en al inburgering en reïntegratie dat de klok slaat. Van zo’n wisselend klimaat blijf je (noodgedwongen) soepel van geest, als bureau, dat wel.

Maar toch voelden we de behoefte om onze basis te versterken met activiteiten die minder afhankelijk zijn van het overheidsbeleid en die rechtstreeks de consument aanspreken. Zo is wat meer low-profile de tak etno-events al weer zo’n twee jaar actief. Een bureautje dat zich bezig houdt met multi-culturele acts en evenementenorganisatie. Daarna was de tijd rijp voor een echte klapper, de sprong voorwaarts, in de vorm van een restaurant. En ik kan verklappen dat dit niet de enige plannen zijn, die op stapel staan.

… of een wat ongelukkig uitgevallen ‘hink stap sprong’

Terug naar de actualiteit. Want wat de eerste zichtbare contour van de grote sprong voorwaarts had moeten zijn, werd een soort vreemde hink stap sprong. Of hoe de plaatsing van de containers waaruit het restaurant opgebouwd wordt, uitliep op een ‘misplaatsing’.

In overleg met OBR en Gemeentewerken dachten we dat het in orde was om al vast de containers op de plek van het toekomstige restaurant neer te zetten. De deelgemeente Delfshaven dacht daar anders over. Na twee en halve dag gesprekken, telefoontjes, smeekbedes en nog zo het een en ander, leek het donderdagavond, de 10^e maart er goed uit te zien. Van de spanning die nacht nauwelijks een oog dicht gedaan en om 6 uur alweer naast het bed. Maar wel met een positieve spanning: vandaag gaat het gebeuren. Want geloof maar dat het spannend is: negen containers laten bewerken, er ramen en deuren uit laten zagen, ze laten spuiten en dan aan elkaar passen tot een restaurant.

Helaas, vrijdag ochtend een telefoontje van Ap de aannemer. “D’r is hier een mijnheer van de gemeente en die zegt dat hij voor de vrachtwagens gaat staan als we proberen het terrein op te gaan.”

Nu gaan we ver bij Bureau Medelanders maar zover toch maar niet. Overleg met zijn baas. Overleg met de portefeuillehouder, mevrouw Myrza Axwijk. Lang wachten in de kou. En rond 11.00 valt de bijl: geen toestemming tot plaatsing.

En wat doe je dan met negen containers die onderweg zijn. Je kunt ze moeilijk langs de kant van de weg laten staan. Een halve oplossing werd gevonden door de containers die er al waren tijdelijk neer te zetten tussen het nieuwe STC en het St. Jobsveem (vroeger Now en Wow).

Wow bij Jörgen Rayman

Spoedoverleg met Mieke en Rita, onze communicatiemedewerkers. Valt de pers nog af te bellen op zo’n korte termijn? De kans dat je niet iedereen bereikt is groot, dus toch maar door laten gaan. Maar we willen geen jammerverhalen in de pers, niet je frustraties afreageren maar een enthousiast verhaal houden over Wijn of Water.

Dit debacle in combinatie met het vreselijk slechte weer, een door de ijzig koude wind (nee, daar kon de deelgemeente ook niets aan doen) verkleumde en verwaaide woordvoerder (ondergetekende) had gemakkelijk tot cynische reacties van journalisten kunnen leiden. Maar we blijken aardig wat credits te hebben, want de beelden, in de kranten en op t.v., van wat verdwaald ogende containers gingen vergezeld van overwegend positieve commentaren. En verrassing: ‘famous for one minut’, bij Rayman is laat. Met een grap die ik eerder zelf niet hard op durfde te maken, over chinezen die wel de bediening zullen doen in een restaurant dat uit containers is gebouwd. Maar een stand-up comedian kan dat wel.

Woensdag nacht, 16/17 maart

Het hoort erbij, het is bekend, wakker worden, midden in de nacht, klaarwakker zijn en alles gaat door je hoofd. Geen reden voor paniek, maar ik hoop wel dat het niet al te vaak gebeuren zal de komende periode. Dan maar je bed uit en achter de computer, om weer wat weblog te schrijven.

Geen slechte dag!

Afgelopen dagen druk bezig geweest om de gestrande poging tot plaatsen van containers weer vlot te trekken. En ondanks dat iedereen van goede wil lijkt, kost dat toch sloten met energie. Energie die hard nodig is voor de duizend en een andere dingen die ook nog geregeld en gedaan moeten worden.

Maar de woensdag is hoopvol afgesloten. Misschien gaat het voor het weekend toch nog lukken. Dat zou fantastisch zijn, want vrijdag moeten hoe dan ook de resterende containers bij de spuiterij weg. Als we ze dan op een tijdelijke plaats neer moeten zetten, moeten we daarna nog weer een keer extra vervoer en kraan regelen.

Maar ‘het was helemaal geen slechte dag’, zoals Eric het tijdens het eten uitdrukte. Voorzichtige hoop wat de containers betreft én BM heeft een hele leuke inburgeringsopdracht binnen gehaald! Dat maakt een beetje goed dat we niet lekker op een terras van de eerste warme dag van dit jaar hebben kunnen genieten. Maar je kunt niet alles hebben. Straks heb ik zelf een terras, puh.