In 1999 vermoordde een echtpaar hun kinderen op een hotelkamer in Aalst. Victoria maakte een voorstelling zonder opsmuk.
De mis-en-scène is eenvoudig: een crèmekleurig gordijn als achtergrond. Een vloervullend tapijt met daarop twee stoelen met microfoon. Het decor is qua vorm als de rechtbank streng en hoekig maar de textuur ervan is warm. De acteurs spelen de moordenaars. De stem die ze ondervraagt zou van de officier van justitie kunnen zijn maar ook van een Andries Knevel.
Aalst is factietheater, zo lezen we in de aankondiging. Het stuk is gebaseerd op de rechtbankverslagen en aangevuld met eigen tekst. Facts en fictie. De moeder heeft nog vorige maand via een gerechtelijke procedure geprobeerd de vertoning van het stuk te verbieden. Het zou haar reïntegratie in de maatschappij bemoeilijken - ze komt waarschijnlijk vrij in 2008 - en op 'het recht om vergeten te worden'. Maar de rechter oordeelde dat het stuk wel mocht worden opgevoerd. De kindermoordenaars Kurt en Kathy worden eigenlijk met compassie neergezet. Ze worden niet gedemoniseerd, drank en drugs krijgen niet de schuld. Regisseur Pol Heyvaert laat hun absurde redeneringen voor zichzelf spreken. "Mensen mogen kinderen krijgen om hun huwelijk te redden", zegt Kurt "maar als wij ons gezin kapot maken om uit de miserie te geraken worden we erop aangekeken."
Alien, de baby van drie maanden wordt door de moeder met een kussen gestikt. Mathias van bijna 8 jaar, wordt twee dagen later dood gestoken met een schaar. "Heeft u er spijt van?", vraagt de stem, "het is gruwelijk", antwoordt Kathy.
Aalst geeft geen antwoorden, stelt ook geen vragen maar laat je op een tedere manier het verschrikkelijke zien.
