Gentse week in de Schouwburg. Victoria is een vaste gast in de kleine zaal van de Schouwburg. Deze week spelen ze drie voorstellingen Het is Lam heet de eerste. Het was eigenlijk geen theater, eerder een installatie waartussen drie spelers niet acteerden. Ben Benouisse heeft een ‘multi-compartimentele’ productie gemaakt waarin hij met ongeïntegreerde disciplines het raadsel van leven en dood probeert te ontrafelen. Of niet. Ik weet het eigenlijk niet. Ik vond het een moeilijke voorstelling.

Drie kooien staan op de theatervloer. In een ervan ligt stro en staat een Marokkaanse driezitsbank en een zilveren theeservies. In deze kooi wonen twee zwarte hanen. De achterste kooi is opgebouwd uit kleine kooien. Ik denk dat ze die kooien hebben gekocht bij een firma voor laboratoriumbenodigdheden, afdeling primaten. Onder in de kooi staan twee tv-toestellen te kleine beelden uit te zenden. Achterin draait een groene jas aan een rotor voor discoballen. De derde kooi heeft een puntdak en een lamp in de nok. In elke kooi is een projectiescherm waarop gedurende de hele voorstelling teksten van zwaar kaliber worden geprojecteerd, in het Nederlands, Frans, Engels en Hebreeuws.
De voorstelling begint met een danssolo waarin een vrouw stuiptrekkend tot leven komt. Daarna start het geprojecteerde verhaal dat ons mee neemt in de abstracte wereld van de jeugd, leven en dood, de gids (de dood) en de toerist (de mens). De regisseur Ben Benaouisse is meer dan regisseur, hij is installatiekunstenaar die alles in een voorstelling wil vertellen. Hij maakt gebruik van allerlei disciplines die niet integreren maar gedurende anderhalf uur naast elkaar bestaan. Licht, acteurs, dieren, beeldende kunst. Behoorlijk multi dus.
In de kooi met het puntdak voert een naakte vrouw ritueel huishoudelijke klusjes uit. Zeg maar, het rituele huishouden. Een man is lam. Hij zit in een electro-rolstoel die hij met zijn kin bedient. Zijn opkomst was indrukwekkend. Laverend over het toneel komt hij langzaam op het publiek afgereden. Hij houdt halt en kijkt onbewogen het publiek in. Even dacht ik dat hij uit zou stappen. Maar hij was echt lam. Een man (acteur) loopt af en toe het podium over en doet eigenlijk niets. Ja, hij stopt de hanen in de kooi, brengt tweedehands boeken naar een hoek van de speelvloer en leidt de naakte vrouw terug in haar kooi. Geen acteren, gewoon doen. Het licht is spectaculair, een installatie opzich. Het vertelt een eigen verhaal, of beter, het lichtplan staat op zichzelf. De naakte vrouw brengt een schaap op het podium dat een groene schooltas op zijn rug heeft gebonden. Het schaap wordt aan de kooi met het puntdak gebonden. Ondertussen projecteert Den Benaouisse lustig verder zijn intrigerende teksten. Ik ben niet erg tekstvast dus heb er niet veel van onthouden. Wel dat de dood steeds kleiner werd, zo klein dat het op een gegeven moment explodeerde. Hierdoor ontstond het heelal. Het heelal dijt nog steeds uit, zij het langzamer. De lamme in de rolstoel geeft een demonstratie van wat zijn stoel allemaal kan. Even later rijdt hij woest de stapels boeken aan flarden. Het is lam verbrandt boeken denk ik dan. Of zou deze scène geen betekenis hebben? Kan best. Het schaap blaat. De hanen worden door de man (die niets doet) geïnterviewd, ze zeggen niet veel. De muziek, ja er is ook nog muziek, dendert door de ruimte. Ook de muziek lijkt ongerelateerd aan de rest van de uitingen.

Ik ben een beetje lam geslagen door al die indrukken met en zonder betekenis. Vrijdag ga ik weer naar Victoria, een heel andere voorstelling, dat weet ik nu al. Want onbegrijpelijk of niet, of het nu via het hoofd of via de buik gaat, wat ze bij Victoria doen vind ik altijd fascinerend.