Ik herinner me mijn allereerste keer.
In de jaren 80 stond de zaterdagavond gelijk aan filmavond. Niet een filmavond in eigen huis. Nee, een filmavond bij de buren thuis. Want onze buurman was de gelukkige eigenaar van een Philips VCR. De enige in de ganse omgeving met een VHS-recorder! Helaas voor het 12-jarige zoontje van de buurman. Papa sprak en las geen Nederlands en de handleiding was natuurlijk in alle bedenkbare talen behalve in het Turks. (Het arme misschepsel had er een week over gedaan om het apparaat behoorlijk in te stellen. Best knap voor iemand die -later in datzelfde jaar- de laagste landelijke score voor de CITO-toets heeft behaald). Afin. Het goede nieuws had zich snel verspreid en zo verzamelden alle 32 buurtbewoners zich op de zaterdagavonden in het nederige bioscoopstulpje van mijn buurman om naar Turkse videofilms te kijken.
Daar lag ik dan die bewuste avond uitgestrekt over de vloer, op de blauwgeruite plaid van mijn buurvrouw, onuitgenodigd en ongegeneerd, met een bak popcorn op mijn buik en een glas ranja in mijn hand, voor de televisie, genietend van een film die ik amper begreep. Op een gegeven moment, zo halverwege de film, plaste het reptielachtige wonderkind van de buren, dat naast mij lag, in zijn broek. Hij was de hele avond bezig geweest om zijn tenen in de knoop te leggen. Dat krijg je er van, dacht ik. De buurvrouw raakte in paniek en begon te schreeuwen tegen het zoontje. Tot overmaat van ramp liet de jongen ook nog eens zijn broek zakken. Uit protest ofzo, dacht ik. De bezoekers werden afgeleid en raakten de draad van de film kwijt.
Nadat de buurvrouw klaar was met het verschonen van haar lekkende zoon werd op verzoek een stukje film teruggespoeld. De trotse video-eigenaar drukte op een knop om de film te stoppen, een knop om te spoelen en vervolgens nog een knop om de film voort te zetten. “Plaaj”, riep hij onverbeterlijk. De buurman had werkelijk een geweldig gevoel voor timing. Plots verscheen het ingezoomde en onbedekte linkerbeen van hoofdrolspeelster Alev (mevrouw 'Vlam' in het NL's) in beeld. Zomaar. Uit het niets. Ik, als 7-jarige, had sowieso geen drol van het filmverhaal begrepen. Maar dit was wel heel erg buiten context. Een blote vrouwenbeen. Mijn moeder beval me mijn ogen te sluiten. Waarom? Wat was er aan de hand? “Dit is een scène voor volwassenen”, zei ze. Even voelde ik mij gediscrimineerd en scèneonwaardig toen ik gehoorzaam mijn handen voor mijn ogen deed.
Ik zag niets, maar aan haar stem te horen had Alev veel pijn. Ze kreunde aan een stuk door. Ik verschoof mijn hand, zette mijn oog op een kier en zag haar been weer. De schade viel mee, ze had geen gapende wond aan het been.Maar waar had de vrouw dan last van? Op de achtergrond van de film hoorde je een saxofonist eindeloos verveelde melodieën spelen. Het opgetrokken been van Alev was nog steeds in beeld. Wat boeiend! De camera volgde haar wijsvinger (met een roodgelakte nagel) die langzaam een route uitstippelde vanaf haar enkel tot aan haar heup. Geheel in close-up en in slowmotion. Ik vond dit dodelijk saai en vroeg met –zogenaamd- dichtgeknepen ogen aan mijn moeder hoe lang het nog ging duren.
Geen reactie. Ik hoorde vrouwelijk gefluister en gelach in de huiskamer. De saxofonist ging nu echt uit zijn dak. Ik hoorde de buurman zijn keel schrapen. Nog even en ik ga uit verveling ook keihard in mijn broek plassen, dacht ik. Opeens hield de muziek op. De camera zoomde uit. Het been van Alev werd nu bedekt door een wit laken en onder het laken zag je nu ook heel behaarde man liggen. Waar kwam hij opeens vandaan? Dit was mijn allereerste ervaring met seks en ik snapte er geen bal van. De video werd spontaan uitgezet. Tegen de tijd dat ik mijn verkrampte ogen weer normaal mocht gebruiken, liep ik aan de hand van mijn moeder naar huis. Ze bleef zwijgen. Anno 2004 is de VCR vervangen door de DVD-player en ik ben al mijlen van de linkerbeenerotiek verwijderd.
Lieve mama, ik word nu meer overstelpt met billen en andere 'gevoelige' lichaamsdelen. Als ik een linkerbeen zie, dan is dat geluk!?