DJ Hobijng draaide plaatjes uit zijn collectie jodelvinyl: van de Jordaan naar
Zwitserland en via Hank Williams terug naar Olga Lowina. Een meisjes (ik schat
haar van de kunstacademie) had zich ingepakt met huishoudfolie en smeerde zich
zingend in met witte verf. Het mooi vals gezongen refrein “I’m a part of my
art” was net zo navelstaarderig als de performance zelf. Ik bewonderde haar
moed maar ze was duidelijk nog kunstnaar in opleiding. Het eerste idee dat je
hebt is meestal niet het beste. Maar goed, in De Player ben je onder
kunstenaars, en dan mag je best een missertje maken. Tenminste, als je
kunstenaar bent. Luc Opdebeek is geen kunstenaar en hij moest het dan ook
ontgelden. Zijn optreden gaf de titel aan de avond (mening training event). Luc
is meer van de educatie. Normaal gaat hij met zijn theatergroep Formaat scholen
af om heikele maatschappelijke thema’s aan de orde te stellen. Deze keer ging
hij de Morele Dilemma Discussiemethode gebruiken om het publiek te laten
nadenken over de relatie kunst en maatschappij. In het begin was het nog leuk:
hij zette twee mensen met de ruggen tegen elkaar, bracht tussen hen een
scheiding aan van pakweg een meter en zei toen dat zo kunst en maatschappij
zich tot elkaar verhouden. Heel beeldend. Toen mocht het publiek beelden gaan
maken. Nou, met de living sculpture techniek konden de mensen wel
overweg. Er werd flink gebeeldhouwd. Maar Luc nam het roer weer in handen en
ging stellingen poneren “Wat is een kunstenaar?” en meer elementaire vragen.
Een discussie werd het niet want de aanwezige kunstenaars ontregelden Luc maximaal
en hij kreeg het heft niet meer in handen. Gelukkig ging het toen het licht
uit. Ik vond het wel stom van die kunstenaars dat ze het niet over hun eigen
positie wilden hebben. Ze praten wel over kunst maar niet over zichzelf, alsof
ze morele vrijstelling hebben.

Veel leuker vond
ik Rob Baris, wijnkenner. Hij liet ons witte wijn proeven, inclusief witbrood
en spuugbak. Moeilijk hoor, je moet het echt leren, zure smaken zijn eigenlijk
mineralen, vertelde hij. Wat ook moeilijk was, was de ijsproefopdracht van
Michiel van Berge (Gelato Bizarro). Tien smaken op een wafel, acht smaken zijn
gegeven en twee moet je er raden. Bovendien moet je de smaken in de juist
volgorde zetten. Je kon er een prijs mee winnen. Ik had net wijn geproefd dus
ik had het niet helemaal door. Maar volgens mij heeft niemand het geraden.

Dan de hoofdact:
Massaccesi(.com), uit de US of A, maakte een onbeschrijfelijke eletronische
teringherrie. De omschrijving van De Player komt nog redelijk dichtbij: cut-up
action sound mess performance. Tjonge tjonge, wat ging dat baasje tekeer.
Wat mij nog het meest verbaasde was dat zijn haar zo goed zat, en zijn
brilletje zo beschaafd was. Als je hem zag/ hoorde tekeer gaan, dan verwacht je
een woest kapsel en een maniakale bril. De support act was
Milkmuts.(biz), ook uit New Hampshire. Volgens De Player was dit post-hippie dirt art ritual actionist un-fi, en
dat was het ook.

En zo reeg de
avond in kunstenaars sociëteit De Player zich gemoedelijk aaneen. Opgezweept
door al die indrukken en fijnproeverij, laafde men zich aan veel bier en
dansbare muziek tot diep in de nacht. Hou ze in de gaten, er gaan nog veel
leuke dingen gebeuren aan het Deliplein (www.deplayer.nl).